Zaterdagmiddag 15.25 uur. Ijsberend en diep in- en uitademend sta ik achter het podium. Het vooruitzicht: Bodybalance 52. Mijn allereerste workshop-presentatie als nationaal trainer met een paar honderd instructeurs voor m'n neus. In gedachten heb ik zin om te gillen. Om keihard weg te rennen. Allerlei doemscenario's spoken door m'n hoofd. Wat als ik begin te stotteren? Een black-out krijg? Praat met een trillende stem? En wat als mensen de workshop niet interessant vinden? Ja, wat dan?
Als trainer wil ik dat deelnemers voordeel halen uit de workshop. Dat de doelen van de workshop, onder andere het doornemen van de belangrijkste bewegingen en de beste manier om die bewegingen te coachen, worden behaald. Worst case scenario is dat mensen me aan zitten te gapen, verveeld op hun horloge zitten te kijken en non-verbaal aangeven dat ze willen beginnen met de masterclass.
Eigenlijk is het verschrikkelijk amusant om te merken wat voor verhalen ik kan verzinnen in m'n hoofd. Als ik erop terugkijk is het zo ontzettend meegevallen! Mijn strohalm was mezelf. Continu vertelde ik mezelf dat ik niks hoef te bewijzen. Dat ik gewoon mezelf kan zijn. Ik ben een doorgeefluik van kennis. Niets meer, niets minder. De manier waarop ik die kennis doorgeef, daar kan ik een persoonlijke draai aan geven, maar that's it. Gewoon diep in- en uitademen. Er kan helemaal niks ernstigs gebeuren.
En ja. Mensen hebben een mening over je. Misschien positief. Misschien negatief. Dat zal altijd zo zijn. Maar dat pleasertje in me steekt op dit soort momenten enorm de kop op. Ik wil dat iedereen me aardig vindt! En ook dat is zo'n lachwekkende gedachte. Want, ik vind ook niet iedereen aardig en leuk. Dus waarom zou iedereen mij wel aardig en leuk moeten vinden?
Nog een diepe inademing. De microfoon kan aan. Niet nadenken, gewoon doen! En ja. Ik heb het overleefd: een nieuwe overwinning op mezelf!
Lieve Louise, ik was er bij en je deed het hartstikke goed!
Je was duidelijk, we hebben allemaal van je geleerd!
(1 klein tipje: als iemand voorin een vraag stelt, herhaal 'm even door de microfoon.)
Verder: Super! x Ilse
Dank jullie wel voor de lieve reacties! @Angelique. Het helpt om te weten dat zelfwaardering niet afhankelijk is (of zou moeten zijn) van de dingen die je doet. Die staan los van je persoonlijkheid. Ik zal er nog eens een blog aan wagen ;-) @ Ilse. Dank je wel voor de tip. Logisch dat mensen achterin niet horen wat er voorin wordt gezegd. Helemaal niet aan gedacht!
Angelique Fox • 21-02-2011, 14:24
Het is ongelooflijk hoeveel herkenning ik steeds in je blogs lees. Die verdomde onzekerheid, waar ik hard aan werk om het kwijt te raken, maar het wil gewoon bij me blijven. Het willen pleasen, ondersteboven zijn van kritiek. Op een roze wolk zitten als je een compliment krijgt, maar je tegelijkertijd ook weer ongemakkelijk voelen, omdat ik denk; echt waar, was ik vandaag echt zo goed?
Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij als ik lees dat jij zenuwen hebt. Blij omdat ik niet de enige ben met 'rare' gedachten kronkels. Dat het toch normaal is om zo te zijn.
Je bent voor mij een voorbeeld wat betreft de BB, ik kijk tegen je op.
Ha, waarschijnlijk vind je dit een leuk compliment, maar tegelijkertijd geneer je je een beetje ;-)
Blijf vooral je gedachten en emoties op papier zetten, ik lees sowiezo graag en zo hoef ik me niet zo onzeker te voelen over mijn onzekerheid, hihi.
En ik lees net je krabbeltje over die lolasana, hm, nu krijg ik de kriebels voor zaterdag. Ik heb het net geprobeerd, maar moest om mezelf lachen...