6 weken na de bevalling. Hoe heb ik de afgelopen periode ervaren?

20 november 2017 ben ik bevallen van een prachtige, gezonde dochter: Emily Jeane Dapperen. Aan de ene kant is het ontzettend kort geleden. Aan de andere kant lijkt het ook alsof ze er altijd is geweest. Bijzonder om te merken hoe snel je aan een nieuwe situatie went. Hoewel er natuurlijk ook genoeg uitdagingen zijn geweest.  

Van eitje naar hel

Om te beginnen natuurlijk de bevalling. Van tevoren dacht ik: eitje. Dat ga ik wel even doen. Als ik de pijn van een heupluxatie aankan (zie dit blog), dan overleef ik de pijn van een bevalling ook wel. Daarnaast heb ik genoeg ervaring met ademhalingsoefeningen om de weeën goed op te vangen. Tenminste, dat dacht ik.

Totdat de weeën begonnen. Ik verwachtte buikweeën maar kreeg rugweeën. Ik werd totaal verrast door deze weeën (wist ik veel dat rugweeën bestonden) en de bijbehorende pijn. Dit soort weeën kun je (zo begreep ik later) niet via je ademhaling 'wegademen', maar moet je doorstaan. Geloof me. Na een paar uur van dit soort weeën vind je bevallen echt niet meer grappig. Goed ademhalen hielp wel om rustig te blijven, maar zorgde niet voor minder pijn.

Mes in je rug

Voor diegenen die nu denken: hoe voelt een rugwee? Voor mij voelde het als een messteek in mijn onderrug. En dat niet alleen. Daarna werd dat mes een paar keer langzaam rondgedraaid. Waarschijnlijk was de pijn zo intens dat ik continu de inhoud van mijn maag uitbraakte. Het diner van de vorige avond, de appelsap die ik van de verpleegkundige kreeg, elk slokje water dat ik dronk. Totdat ik besloot om niks meer te drinken maar mijn lippen vochtig te maken.

Toen ik na 10 uur eindelijk mocht persen voelde ik me dolgelukkig. Wat een verademing om eindelijk iets anders te mogen doen dan weeën opvangen. Daarnaast was ik weer een stap verder bij de geboorte van Emily. Toen ze 2 uur later nog steeds niet was geboren, kwam de gynaecoloog om via een knip en de vacuümpomp Emily te halen.

En nu?

Toen ze vervolgens op mijn borst lag was ik direct alle pijn van de nacht en ochtend vergeten. (Tenminste, op het hechten na. Want ook al zeiden zowel de verloskundige als gynaecoloog dat hechten geen pijn zou doen, het deed verdomd veel pijn).

Omdat mijn vliezen langer dan 18 uur waren gebroken voordat ik weeën kreeg, moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven. Ik weet nog precies wat mijn eerste gedachte in het ziekenhuisbed was: en nu? Hoe moet ik dat doen met Emily? Hoe ga ik nu beginnen met borstvoeding? Ik voelde een lichte paniek. Er was geen weg meer terug, ik was mama. Mijn leven zou voorgoed veranderen. Gelukkig hielp het ziekenhuispersoneel me prima bij al mijn vragen en onzekerheden.

Onwerkelijk

Eenmaal thuis kon het echte genieten beginnen. Ik kon uren naar Emily staren. Van geluk, maar ook omdat ik de situatie heel onwerkelijk vond. Wat bijzonder dat dit wezentje zo kant-en-klaar uit mijn buik kon komen. De hele wereld kon vergaan en het liefste sloot ik mezelf op, samen met Emily en mijn partner. Voor mij was dit de definitie van 'zitten op een roze wolk'. Ik hoefde helemaal niks te doen. Alleen voor Emily zorgen en herstellen van de bevalling.

Goed herstel

Inmiddels ben ik goed hersteld. Ik pas prima in mijn normale kleren en ik kan weer langere tijd lopen zonder bekken- of rugpijn. Langzaamaan ben ik begonnen met yoga en spierversterkende oefeningen. Mijn dagelijkse ritme wordt bepaald door Emily, maar inmiddels probeer ik steeds meer mijn eigen dingen op te pakken.

Dat is niet altijd even simpel. Rustig ontbijten, even achter de computer zitten of zelfs naar de wc gaan. Als dat lukt op momenten dat ik dat wil, dan ben ik al blij. Om van uitstapjes buiten de deur niet te spreken. Boodschappen doen is al een hele onderneming en alles duurt 2 tot 3 keer zo lang met een baby erbij.

Hormonale heks

De relatie met mijn partner heeft een andere dimensie gekregen. Om te beginnen is de band versterkt. Ik verwachtte dat ik tijdens de bevalling vooral in mijn eigen wereld zou zitten, maar ik merkte juist dat ik zijn steun en hulp wilde.

Daarnaast moeten we nu rekeninghouden met Emily en dus meer rekeninghouden met elkaar. En dat vereist goede communicatie. Dat gaat meestal goed, maar soms ook niet. Als ik bijvoorbeeld moe en hongerig ben, dan kan ik beter geen moeilijk gesprek aangaan. Grote kans dat ik verander in een hormonale heks en dat mijn partner niks goed kan doen.

Mijn eigen mama

Het moeilijkste van de afgelopen periode vond ik het gemis van mijn eigen moeder. Zij overleed 3 maanden geleden. En eerlijk is eerlijk, naast geluk vanwege Emily heb ik dagelijks ook verdriet gevoeld vanwege mijn moeder. Dit verdriet was de afgelopen weken groter vanwege de feestdagen. Alleen al bij het zien van kerstkransjes werd ik emotioneel. Wat had ik graag kerst en nieuwjaar gevierd samen met mijn nieuwe gezin en mijn beide ouders. Helaas was dat nu niet mogelijk.

En nu?

De komende periode zal ik naast geluksmomenten vanwege onze dochter vast ook nieuwe uitdagingen tegenkomen. Het leren kennen van de baby- en mamawereld is al een uitdaging op zich. Daarnaast zal ik in februari ook weer aan het werk gaan.

Voorheen dacht ik: 16 weken zwangerschapsverlof, wat veel! Nu denk ik: wat kort. Zo zie je maar hoe wispeltuirg onze gedachten zijn. Iets wat ik maar al te goed besef. En daar heb ik als mentaal fitte mama op momenten dat ik negatieve gedachten heb, heel veel baat bij. Want als ik negatieve gedachten heb, dan laat ik me niet gek maken door deze gedachten. En dat zou vroeger wel anders zijn.

Naast bloggen over uiteenlopende onderwerpen waaronder mijn zwangerschap, relaties en geluk werk ik als psycholoog, trainer en coach. Ik geef presentaties, trainingen en coachingstrajecten.

Mijn expertise is mentale fitheid en het trainen van deze fitheid. Mentaal fitte mensen gaan op een goede manier om met (werk)stress en negatieve gedachten. Daarnaast zijn mentaal fitte mensen tevreden en gelukkig met hun leven.

Wil je weten of ik iets voor jou of jouw organisatie kan betekenen? Kijk dan in mijn dienstenaanbod of stuur een e-mail naar info@louisehildebrand.nl.