Mentaal leed van mensen die ruimer bij kas zitten of die maatschappelijk gezien succesvol zijn. Misschien is het wel een taboe.

De afgelopen weken was ik snotterig, grieperig en moe. Kortom, ik was niet fit. Kwam dat uit? Nee, natuurlijk niet. Ziek zijn komt nooit uit. Ik wilde het niet eens 'ziek' noemen. Ik had fysieke klachten. Irritante klachten. Klachten die mij wat wilden vertellen, alleen had ik het vooral druk om deze klachten mentaal te bestrijden (Gewoon doorgaan, het is maar een verkoudheidje). 

"Geld verdienen is het probleem niet. Maar ik zou zo graag meer werkplezier willen ervaren. Ik wil antwoord hebben op de vraag welke opdrachten mij echt gelukkig maken. Waarom lukt dat niet?" Deze vraag kreeg ik onlangs van een zelfstandig ondernemer die geïnteresseerd was in een coachingstraject. Een simpel antwoord is er niet. Er zijn talloze redenen waarom mensen niet goed weten wat bij ze past. Grote vraag is vooral: hoe kom je er wél achter?

Laatst gaf iemand mij feedback. "Ik resoneerde niet met jouw laatste blog. Je vertelde dat je ons mee zou nemen in jouw eigen proces, maar eigenlijk gaf je tips. Ik zou liever meer over jouw persoonlijke zoektocht willen lezen."

Sinds 1 november werk ik niet meer als psycholoog bij HumanCapitalCare. De komende periode neem jullie graag mee tijdens mijn eigen zoektocht naar een nieuwe werkuitdaging. Stap 1 is ontdekken wat ik wil. Hierbij is het vooral belangrijk om te ontdekken wat mij plezier geeft en waar ik echt blij van word. Voor mij (en voor veel mensen met mij) is dat niet altijd even eenvoudig. Niks om voor te schamen. Want waar je werkplezier van krijgt kan variëren naarmate je ouder wordt. Daarnaast krijgen we tijdens het leven te maken met verschillende factoren die jouw diepste werkverlangens kunnen vertroebelen. Wat zijn deze factoren?

O jee. Wordt dit een zwaar en deprimerend blog? Een blog vol filosofische vragen en moeilijke antwoorden? Nee, juist niet. Eigenlijk wordt het een simpel blog. Een blog met een duidelijk een makkelijk antwoord.

Het lijkt vreemd. Niet weten wat je gelukkig maakt. Toch kom ik het vaak in mijn praktijk tegen.En zelf heb ik ook jaren hiermee geworsteld in mijn zoektocht naar geluk. Of simpeler gezegd. Ik was op zoek naar dingen die mij blij maakten. Of dingen die ik leuk vond om te doen. Gek genoeg wist ik het niet. Want ik was veel te druk met de MOET-dingen.

Tijdens een module die ik verzorgde voor NCOI aan hbo-studenten psychologie werd gaandewegduidelijk dat ik best wat verschillende banen heb gehad (en nog steeds uiteenlopend werk verricht). 'Jeetje, reageerde een van de studenten. Wat doe jij veel verschillende dingen zeg! Weet je eigenlijk wel wat je wilt?' Waarna een andere student reageerde met: 'Tuurlijk wel, ze is gewoon veelzijdig!'

Tijdens de workshop Mentaal Fit en Mindful die ik gaf op yogaschool The Sweat Series kreeg ik een interessante vraag. 'Als veel van wat ik denk onzin is, wat is dan de rol van intuïtie? Wanneer moet ik mijn intuïtie volgen en wanneer niet?'

Het is nu ruim twee weken na mijn retraite bij Mooji. Eerlijk is eerlijk. Ik zit nog steeds in de zen-modus. Nu sterker dan ooit. Voorheen zou ik mezelf allang bij de kraag hebben gepakt om flink te presteren. Actie. Doen. Niet stilzitten en vooral nuttig zijn. Terug in de mallemolen van deze westerse maatschappij van agendabeheer, haast, groei, prestatie en druk. Grappig genoeg voel ik nu vooral weerstand om mee te gaan in deze gekte. De moet-stemmetjes zijn getemperd. Wat ik nu vooral van mezelf MOET is rustig aan doen.

Grootste probleem van de mens is de 'mind'. Ofwel alle gedachten die mensen dagelijks hebben. Gedachten over jezelf, gedachten over andere mensen en gedachten over de wereld. Gedachten kunnen beklemmen, stress opwekken, angst aanjagen, verdrietig maken, frustratie creëren en je vooral ongelukkig maken. Tien dagen in stilte bij Mooji in zijn ashram in Portugal maakte dat des te duidelijker.

Gisteren en eergisteren heb ik een dame geïnterviewd die morgen sterft. Een interview dat via mijn radioprogramma Mentaal Fit en Gezond in september wordt uitgezonden. Zwaar ademend, liggend in bed, maar met een lichte sprankeling in haar ogen en een geamuseerde lach vertelt de 60-jarige Lucia de Boer haar verhaal. "Er zijn zoveel mensen in deze wereld met pijn en die langdurig lijden, ik wil de dood en euthanasie bespreekbaar maken."

De laatste tijd spreek ik veel mensen, twintigers, dertigers en ook veertigers, die (nog steeds) niet weten wat ze willen. Allemaal vinden ze dit vervelend. Vooral als ze voor hun gevoel al jaren aanmodderen. Toch heb ik niet het idee dat deze mensen doodongelukkig zijn. Zou het zo kunnen zijn dat het idee 'Ik moet weten wat ik wil' hen onrustig maakt? En niet hun daadwerkelijke situatie?

Een van de meest frustrerende dingen is niet weten wat je wilt. En ook ik heb er jaren mee geworsteld. Wat vind ik nou echt leuk? Waar word ik nou blij van? Wat maakt mij gelukkig? Welke studie moet ik nou volgen? Welke baan is geschikt voor mij? Hoe moet ik zin geven aan mijn leven? En wat is überhaupt de zin van het leven?

"Ken je dat niet? Je maakt keuzes, je doet dingen, en op een dag word je wakker en dan denk je. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Is dit het leven wat ik wilde?" Het is zuur. Beseffen dat je niet het leven leidt dat je gelukkig maakt. Mijn cliënte baalde duidelijk van haar leven. En zo ken ik meer mensen die ongelukkig zijn. Ze hebben het gevoel dat ze vastgeketend zitten in hun eigen leven.

"Hoe zit het eigenlijk met de genen? En mensen die zeggen dat ze altijd zo zijn geweest?" Deze vraag kreeg ik afgelopen donderdag tijdens een workshop die ik gaf aan vrijwilligers bij stichting Vivaan.