12 september 2017. De dag dat mijn moeder is overleden. Het is nu bijna een jaar later en er zijn genoeg momenten dat ik nog steeds niet kan geloven dat ze dood is. Dit afgelopen jaar is best intens geweest. Hoogzwanger mijn moeder verliezen, mijn leven weer oppakken, wennen aan een nieuwe situatie met een kind. Achteraf gezien heb ik mijn situatie misschien wat onderschat.
Gewoon doorgaan
Waarschijnlijk zit het in de aard van het beestje. Gewoon doorgaan, accepteren dat de dood bij het leven hoort en zo min mogelijk bewust stilstaan bij het verlies van mijn moeder.
Veel tijd om te rouwen had ik ook niet, want 2 maanden na de dood van mijn moeder werd Emily geboren. Daarnaast werd ik na mijn bevalling benaderd voor interessante grote opdrachten die ik graag wilde uitvoeren. Kortom: ik had genoeg afleiding om vooral niet lang stil te staan bij mijn verlies.
Het is beter zo
Natuurlijk was ik ook wel verdrietig. Maar ik kon me vrij snel neerleggen bij de situatie. Mijn moeder had namelijk veel pijn. Suikerziekte had haar lichaam flink aangetast. Als ik haar zag vertelde ze hoeveel pijn ze steeds had. In haar voet, in haar rug en in haar gewrichten. Verder dan 10 meter lopen lukte niet meer en ze was steeds minder vaak gelukkig. Soms kon ze ook zeggen dat het leven voor haar op deze manier geen zin meer had.
Het zou dus een marteling zijn om nog veel langer te leven. Voor haar was ik blij dat ze geen pijn meer had. Daarom gunde ik mezelf misschien niet zoveel verdriet. Het was beter zo.
Uitgesteld verdriet
Tot een paar maanden terug. Ik was gewend aan de nieuwe situatie met Emily, ik was tevreden over de nieuwe opdrachten en ik kreeg meer rust om stil te staan bij wat er nou eigenlijk was gebeurd. ECHT stilstaan. Voelen. In plaats van dit te bedenken.
Ik was mijn moeder verloren. Ik kon haar niet zomaar meer bezoeken als ik daar zin in had. Emily zou haar oma nooit leren kennen. Mijn moeder zou nooit kunnen oppassen. Ik zou haar lach nooit meer kunnen zien. Nooit meer samen kunnen shoppen. Nooit meer haar lekkere eten kunnen proeven. Nooit meer op haar kunnen mopperen. En nooit meer iets kunnen vragen. Natuurlijk wist ik dit allang. Maar weten en voelen is een ander verhaal.
Ze is er nog. Toch?
Soms leek het ook alsof ze in mijn hoofd nog leefde. Dan wilde ik haar bellen zoals ik dat vroeger deed. Waarna ik dacht: oh nee. Dat kan niet meer. Van het een op het andere moment kon ik intens verdrietig worden. Bijvoorbeeld als ik iets zag liggen in de winkel waar ze van hield. Of als ik naar een koffietentje ging waar ik ook samen met mijn moeder heenging.
Het lukte niet meer om te bedenken dat ze veel pijn had. En dat het voor haar beter was. IK was verdrietig. IK wilde dat ze er nog was. IK wilde haar bezoeken. IK wilde dat ze nog minstens een paar jaar leefde. IK wilde dat ze nog met mijn dochtertje Emily kon knuffelen. Kortom: ik gaf mijn eigen gevoel en verdriet pas veel later de ruimte.
Bijna 1 jaar later
Nu mijn moeder bijna een jaar is overleden wordt het verdriet weer intenser. Ik ben chagrijniger. Verdrietiger. Prikkelbaarder. En labieler. Dit zijn momenten die erbij horen en die heel normaal zijn. Ook al ben ik mentaal fit. Het leven is niet altijd leuk. Helemaal niet als je moeder bijna een jaar geleden is overleden.
Mama, ik mis je nog steeds. In het afgelopen jaar ben ik je nog meer gaan waarderen dan ik al deed. Ik weet dat het voor jou beter is dat je bent overleden. Maar dat maakt het verdriet voor mij niet minder. Ik ben blij dat ik destijds naar Veghel ben verhuisd om nog zoveel mogelijk tijd met je door te kunnen brengen. Ik ben blij dat je Wout, mijn partner, nog hebt leren kennen. Jullie hebben zoveel plezier samen gehad! En ik ben blij dat je wist dat ik zwanger was. Het leven loopt zoals het loopt. Maar dat maakt het gemis niet minder. Mama, ik hou van je. En ik zal je nooit vergeten.
Misschien vind je deze blogs ook interessant:
Mijn moeder is overleden, mama ik zal je missen.
Tips voor meer geluk. Laat emoties toe.
Hoe verwachtingen van vrouwen en mama's.
6 weken na de bevalling. Hoe heb ik de afgelopen periode ervaren?
Werk, gebroken nachten en de mama-rol.
Naast bloggen over uiteenlopende onderwerpen werk ik als psycholoog, trainer en coach voor het bedrijfsleven en particulieren. Ik geef lezingen, trainingen en coachingstrajecten. Daarnaast geef ik les aan hbo-studenten psychologie. Mijn expertise is Mentale Fitheid. Mentaal Fit zijn betekent dat je het vermogen hebt om tevreden en gelukkig te zijn. Daarnaast betekent Mentaal Fit zijn dat je op een gezonde manier met stress, negatief denken en tegenslagen omgaat.
Denk je dat ik jou of jouw organisatie van dienst kan zijn? Bijvoorbeeld op gebied van stresshantering of negatief denken? Stuur dan gerust een e-mail naar info@louisehildebrand.nl.
Wat een fijne reactie plaats je, dank je wel! Mijn moeder zal inderdaad altijd bij ons zijn en dat voelt erg prettig en rustig, ondanks het verdriet en het gemis dat ik op momenten ervaar.
Mooi Louise en herkenbaar. Wat een geluk dat onze moeders onze moeders waren. Voor ons was en is loslaten anders vasthouden. Ik wens je veel sterkte en mooie herinneringen. Groetjes van Monique
Dank je wel Monique, ik wens jou hetzelfde!
Hannie Nibbering • 21-09-2018, 16:34
Lieve Louise, je hebt het mooi verwoord, ook al weten we dat het leven een einde heeft gaat dit altijd gepaard met verdriet en gemis. Ook voor je moeder heeft het pijn en verdriet gekost om afscheid te nemen van haar leven. Maar de energie van haar leeft weer voort in jou en je dochtertje. Liefs Hannie