Veranderen is lastig. Helemaal als je gewend bent om alleen te zijn. Bijna 8 jaar was ik single en woonde ik alleen. Ik was vooral bezig met mijn werk, deed leuke dingen met vriendinnen en had zo nu en dan een date. Serieus relatiemateriaal zat er niet tussen, totdat deze man eind vorig jaar in mijn leven verscheen.
De perfecte man
Totaal onverwacht bleek deze man een man waar menig vrouw naar snakt. Wout is lief, zorgzaam, vrolijk, grappig, slim, sportief, ziet er goed uit, is sociaal en wil graag bij me zijn en leuke dingen doen.
Ook weet deze man van aanpakken. Of het nou gaat om een verstopte wasbak, het onderhoud van mijn auto, een was die gedraaid moet worden of een fatsoenlijke avondmaaltijd op tafel zetten. Deze man kan het allemaal. Dankzij Wout kan ik rommel uit mijn huis met gemak weggooien, zie ik eindelijk wat ik allemaal in mijn kledingkast heb hangen (lees, de helft heb ik gedoneerd aan het goede doel) en is mijn huis een stuk levendiger door de vele planten en bloemen die hij heeft meegebracht (Ja, echt. Hij zorgt voor sfeer in het huis, niet ik ;))
Mijn familie is dol op hem. Mijn vader toont Wout vol enthousiasme zijn uitgebreide brillencollectie (die ik nog nooit had gezien) en drinkt een biertje met hem. Mijn broertje duikt de sportschool met hem in en mijn moeder wil maar al te graag dat ik Wout meeneem als ik op bezoek kom ("Want dan is het tenminste gezellig, papa en jij praten niet zoveel").
Perfecter kan het niet zou je zeggen, want ook Wout's familie is geweldig en ontvangt mij met open armen. En inderdaad, het sprookje zou compleet zijn ware het niet dat ik ongelooflijk moest wennen aan mijn vernieuwde status en alle aandacht die ik van een man krijg. Van single zijn en mijn eigen ding doen, naar daten, naar een vaste relatie, naar samenwonen. En dat binnen een half jaar. Ja, het kan. Maar niet zonder enige weerstand.
Wat betekent twijfel?
Ja. Ik heb gekozen voor deze man. Maar betekent dit dat ik 24 uur bij hem wil zijn? Nee. Tijdens onze relatie is het duidelijk geworden dat ik een hoop momenten heb waarop ik liever alleen ben. Zo heb ik gemerkt dat ik 's ochtends tijd nodig heb om wakker te worden. Dat ik geen zin heb om complete gesprekken te voeren en dat ik zeker de badkamer niet wil delen als ik bezig ben om me klaar te maken voor de dag.
Ook het aanpassen van mijn dagelijkse rituelen ging niet zonder slag of stoot. Van boodschappen doen met de fiets en thuiskomen met een kleine boodschappentas naar boodschappen doen met de auto omdat Wout 4 keer zoveel eet als ik, kon mij behoorlijk op de kast jagen. (Waar moet ik in godsnaam al dat eten bewaren, mijn keuken is al zo vol!)
Het moment waarop ik spullen 'kwijtraakte' omdat Wout besloot op te ruimen of om spullen ergens anders op te bergen kon mij mateloos irriteren. Toen het onderwerp samenwonen ter sprake kwam liet mijn eigenzinnige kant sterk van zich horen. Ik kreeg twijfels.
Ik wil niet de hele tijd bij hem zijn. Moet ik dan wel gaan samenwonen? (Alsof samenwonen betekent dat je ALTIJD bij elkaar wilt zijn. Niet dus).
Ik kan me niet op mijn werk concentreren als hij thuis is. (Dan zoek je toch fijn een werkplek buiten de deur als hij thuis is. En waarom kun je je niet concentreren? Omdat je liever leuke dingen met hem doet dan je werk.)
We kibbelen best vaak. (Is dat echt zo? Of ben je gewoon geïrriteerd omdat niet alles gaat zoals jij wil?)
Twijfel is zinvol om te onderzoeken. Maar het hoeft verder niets te betekenen. Twijfel betekende in mijn geval dat ik moest communiceren. Eerlijk tegen Wout zeggen dat hij me 's ochtends lekker met rust mag laten. Twijfel betekende ook dat ik wat angstig was om deze nieuwe situatie aan te gaan. Na8 jaar single zijn is dat natuurlijk niet zo gek.
Inmiddels heeft Wout zijn woning opgezegd en woont hij officieel bij mij in huis. Dingen lopen zoals ze lopen. Er waren meer redenen om wél samen te wonen dan om niet samen te wonen. Als het diep van binnen goed voelt is het goed. Ook al kan je brein je op het verkeerde been zetten. Of dat nou uit angst is, oude ervaringen of omdat je al jaren alleen woont.
Mentaal fitte mensen leven bewust en gaan op een gezonde manier met hun gedachten om. Ze nemen niet elke gedachte serieus en onderzoeken als dat nodig is hun gedachten. Daarnaast nemen ze de tijd om eerlijk te communiceren. Juist in een relatie.
Twijfel jij over je relatie of misschien wel over je werk? Dan is het zinvol om jouw gedachten te onderzoeken. Ik geef lezingen, workshops en coachingstrajecten over onderwerpen die gerelateerd zijn aan mentale fitheid, ofwel jouw vermogen om tevreden en gelukkig te zijn. Stuur gerust een e-mail om de mogelijkheden te bespreken.
Dag Pim, ik heb je inmiddels ook een privébericht gestuurd. Ik vind een aantal dingen opvallend: allereerst dat je zegt dat het diep van binnen niet goed voelt. Wat voelt dan precies niet goed? De relatie of samenwonen? Je zegt ook dat je denkt dat het ergens anders beter, soepeler en meer vanzelf moet gaan in een relatie. Ook deze overtuiging is het onderzoeken waard. Want is dat echt waar? Misschien in romantische films, maar in het echte leven is het eerder regel dan uitzondering dat er ergens wel een obstakel is. En dat is logisch, want jullie zijn twee verschillende mensen. Het is belangrijk om elkaars behoefte te kennen en te onderzoeken waar je elkaar tegemoet kan komen.
Ook kan het zo zijn dat de een meer behoefte heeft aan 'samen' zijn, dan de ander. Dat hoeft echt niet te betekenen dat de een meer van de ander houdt.
Verder lees ik dat je voornamelijk in je hoofd zit. Liefde zit in het hart, in je hart weet je of je partner de ware is. Tenminste, de ware voor nu en de aankomende periode. Want garanties in het leven heb je nooit.
Ik wist ergens diep van binnen dat Wout de ware was, ook al had ik irritaties en twijfels. We zijn nog steeds samen en leren elkaar nog steeds elke dag beter kennen. Ga samen eens zitten en bespreek jullie persoonlijke waarden, normen en behoeften. Ga ook echt voelen in plaats van rationaliseren.
Veel succes bij dit proces!
Pim Janmaat • 01-04-2023, 12:25
Hi Louise,
Ik heb je verhaal net met veel plezier gelezen en herken veel. Zo zit ik met mijn vriendin nu ook in de fase dat we het hebben over samenwonen. Daarin twijfel ik, wat mijn vriendin ook aan het twijfelen brengt en we daarmee nu op het punt staan om er óf nog volledig voor te gaan, óf ermee te stoppen. Mijn vriendin wil er volledig voor gaan, maar alleen als ik dat ook doe. Omdat we soms vastlopen in een gesprek of discussie twijfel ik of we bij elkaar passen, of dat ons in de toekomst niet in de weg staat, of we wel echt een team kunnen zijn.
Nu weet ik niet wat ik met die twijfel aan moet:
- Of ik met de relatie moet stoppen, omdat het diep van binnen toch niet goed voelt. Omdat ik denk dat het ergens ander beter, soepeler en meer vanzelf gaat en moet gaan in een relatie.
- Of dat ik die muur om me heen moet slopen en me volledig moet geven. Omdat ik te veel beren op de weg zie en mij te veel focus op angst, angst dat het mis zou kunnen gaan en ik de verkeerde keus maak, in plaats van te focussen op alles wat ik verlang in een goede relatie, de positieve dingen die er nu wel zijn.
Daar wil ik graag met iemand over praten. Kan dat met jou, of kun je iemand aanbevelen?
Groet,
Pim