Afscheid, verlies, dood en verdriet

'Het gaat niet goed met Pepper. We moeten haar laten inslapen.' Toen mijn ex-partner me belde en ik deze woorden te horen kreeg brak m'n hart. Al jaren woont Pepper niet meer bij me, maar ze was mijn kindje. Mijn dochter. Mijn liefste hond waar ik voor mijn gevoel jaren geleden ook al afscheid van heb moeten nemen.

Ik stapte direct in mijn auto om naar Alkmaar te rijden. Ja, ik wilde afscheid nemen. Ik MOEST afscheid nemen. De jaren en momenten dat ik voor haar heb gezorgd flitsten als een film voorbij. Het moment dat ik en mijn ex Pepper uitkozen. Puppy training. De wandelingen die ik met haar heb gemaakt. De spelletjes die ik met haar heb gespeeld. Haar vrolijke, energieke en vooral eigenzinnige gedrag. Binnen in huis was ze de liefste hond ooit. Buiten was ze een feeks. De terrorhond van de buurt.

Ik kon Pepper lezen en schrijven, zij mij. Ze was er altijd als ik verdrietig was of vrolijk. Ze was mijn maatje. Pepper hoorde bij me. Maar toen ik en mijn ex uit elkaar gingen en hij per se Pepper wilde houden, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om Pepper op te eisen. Hij was ook gek van Pepper en ik wist dat ze bij hem in goede handen zou zijn. Mijn hart brak toen al. Nu voelde ik voor de tweede keer intens verdriet. Dit keer zou het afscheid voorgoed zijn.

Toen ik haar zag liggen bij de dierenarts werd ik nog intens verdrietiger. Normaalgesproken zou ze dolblij opstaan, naar me toekomen en aandacht van me vragen. Nu gaf ze geen enkel teken van leven. Niks bewoog. Haar staart niet, haar poten niet, zelfs haar koppie kon ze niet meer optillen. Puur door in haar ogen te kijken wist ik dat ze nog leefde. Amper dan. Alle energie was verdwenen. Haar lijf had het opgegeven. Ze wist dat ze zou gaan sterven.

Mijn verdriet werd erger omdat ik mijn ex zo ontzettend verdrietig zag. Een man met een grote mond en een klein hartje. De pijn die hij voelde kon ik voelen. En dat was geen pretje. Want ik weet hoe dol hij op Pepper is. Storm, onze tweede hond scheen de situatie niet te begrijpen. Een stervende Pepper, baasje overstuur, zijn huidige vriendin overstuur, zijn oud-baasje overstuur...

Een kwartier later kwam de dierenarts om haar zachtjes in te laten inslapen. Het was goed zo. Haar tijd was gekomen. De tijd van pijn lijden was voorgoed voorbij. 13 jaar is een respectabele leeftijd. Er is een tijd van komen en helaas is er ook een tijd van gaan.

Ook al woonde ze al jaren niet meer bij me, mijn verdriet is groot. Ik vind het mooi dat ik zoveel liefde en verdriet voor een dier kan voelen. Het gevoel is bijzonder en intens. Pepper is een aanvulling geweest in mijn leven. Voor altijd zit ze in mijn hart. De mooie herineringen aan haar zal ik altijd blijven koesteren.

Mentaal fit zijn betekent erkennen dat verlies, verdriet en dood bij het leven horen. Wees op dat soort momenten mild voor jezelf. Zoek steun in je omgeving en deel je verdriet. Zo kun je sneller het verdriet verwerken en het verlies een plekje geven.