Nog steeds ben ik elke dag blij als ik mijn dochtertje Emily zie. Van een kleine ukkepuk is ze al echt een klein meisje geworden dat nieuwsgierig de wereld verkent. Ze is vrolijk, tevreden en erg beweeglijk. Ze wil alles pakken en vooral alles in haar mond stoppen. En wat vind ik het toch snel gaan allemaal!
Ik kan al staan!
Ook qua fysieke ontwikkeling gaat het superhard. Ze bevindt zich nu in de fase van staan. Waar ze ook is, ze probeert zich via een down dog (billen omhoog) op te duwen naar een staande houding. Waarna ze natuurlijk ook vaak genoeg met haar snoet op de grond valt. Of ze trekt zich omhoog via mij of haar papa. Of ze probeert het via de muur, de tafel of de bank. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook erg gevaarlijk. Voorheen kon ik haar nog rustig op haar speelkleed leggen en weglopen. Die tijd is over.
Minder drukke gedachten
De mama-rol zit ook veel meer in mijn systeem dan voorheen. Als mama denk je namelijk continu vooruit. En houd je rekening met je kind. Dat brengt allerlei gedachten met zich mee zoals: hoe ziet de dag er verder uit? Zijn er afspraken? Kunnen we sowieso wel afspreken? Hoe laat kunnen we dan het beste afspreken? Hoe zit het met de slaapjes? Hoe laat heeft ze borstvoeding gehad? Heeft ze genoeg water gedronken? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze ondanks afspraken toch zoveel mogelijk regelmaat en rust heeft? Wat neen ik mee als we weggaan? Vergeet ik niks belangrijks?
Ervaring geef kennis en rust
Deze onrustige gedachten zijn inmiddels naar de achtergrond geschoven. Ik heb ervaring opgebouwd en hoef niet steeds opnieuw de antwoorden op de vragen te onderzoeken. (Hoewel ik soms vergeet om deze ervaring en kennis ook met m'n partner te delen).
Waar ik vooral blij mee ben is dat Emily zo'n gemakkelijke en vrolijke baby is die goed eet. Naast de borstvoeding kan ik haar alles voorschotelen, ze eet het gulzig op. (Oké, bij de linzensoep trok ze toch wel een bedenkelijk gezicht...) Slapen gaat op zich ook prima, hoewel ze de laatste weken ook weer 's nachts voor een voeding komt. Meestal tussen 02.00 en 03.00 uur. Waarna ze rond 06.00 uur weer om een voeding vraagt.
Vermoeid en prikkelbaar
En dat werkt door op mijn fitheid en humeur. Omdat ik merkte dat ik de laatste maanden vermoeid en prikkelbaar bleef, ben ik naar de huisarts gegaan. Zelf wist ik natuurlijk waar het grootst deel van mijn klachten vandaan komen. Elke vrouw die een kind krijgt, fysiek moet herstellen, haar werk weer oppakt en daarnaast van alles en nog wat erbij doet, is weleens moe of heeft een kort lontje.
Daarnaast merkte ik dat het verlies van mijn eigen moeder de laatste maanden wat meer opspeelde (daar schrijf ik nog een apart blog over). Samen met mijn huisarts wilde ik onderzoeken of er misschien ook fysieke redenen zijn voor mijn klachten.
Post partum thryreoïditis
En die zijn er. Kennelijk werkt mijn schildklier niet zoals hij moet werken. Mijn huisarts noemt het een milde vorm van post partum thryreoïditis, een schildklierstoornis die ontstaat in het eerste jaar na de bevalling. Volgens mijn huisarts kan ik er op dit moment niet veel aan doen en wil zij over 6 weken controleren of mijn schildklier beter werkt. Mochten de uitslagen van de bloedtest niet verbeterd zijn, dan kan zij eventueel medicatie voorschrijven.
Tijd voor mezelf
Wat ik vooral merk is dat ik snak naar momenten voor mezelf. Als werkende mama zit je vooral in de zorg-rol. Zorg voor je kind, zorg voor je partner, zorg voor het huishouden en zorg voor je werk. Zorg voor mezelf eindigt ergens achteraan, terwijl dat een vrouw uitput. Elke vrouw en mama MOET opladen.
Voor mij betekent dat tijd alleen doorbrengen. Los van mijn gezin. En los van mijn werk. Daarom heb ik een retraite geboekt van 5 dagen waarin ik lekker kan opladen. Ik rijd wel op en neer zodat ik Emily 's ochtends en 's avonds kan voeden.
De beslissing vond ik moeilijk om te maken. Want kan ik dat wel doen met een baby van bijna 9 maanden? Is dat niet te veel zorg en verantwoordelijkheid voor mijn partner? En wat gaan andere mensen hierover denken? Totdat ik ook bedacht: als mentaal fitte vrouw en mama wil ik ook het goede voorbeeld geven. Je kunt best een vakantie voor jezelf boeken!
Moe = een minder leuk persoon
Als ik niet opgeladen en happy ben, dan ben ik een minder leuk persoon. Daarnaast kan ik minder goed voor mijn gezin zorgen. Ook mijn werk zou daar uiteindelijk onder lijden. En dat wil ik voorkomen! Dus de komende dagen ben ik offline. Geen zorg voor mijn gezin, geen zorg voor mijn werk, geen telefoon, geen social media en geen sociale verplichtingen.
Gelukkig heb ik een begripvolle partner waardoor ik deze beslissing wat makkelijker kan maken. Ik weet namelijk ook dat veel mama's geen partner hebben die 5 dagen de volledige zorg voor hun kind op zich kunnen of willen nemen. Toch kun je als mama altijd kijken welke mogelijkheden je wél hebt. Misschien kun je een avond weg, een dag, of een weekend. Of waar je behoefte ook naar uitgaat. Zorg voor jezelf is uiteindelijk ook zorg voor je gezin. En daar wordt iedereen happy van!
Naast bloggen over uiteenlopende onderwerpen zoals mijn mama-rol, (werk)stress en geluk werk ik als zelfstandig psycholoog en coach. Ik geef presentaties, trainingen en coachingstrajecten. Mijn expertise is mentale fitheid en alle onderwerpen die hier binnen vallen. Bijvoorbeeld het aanpakken van een negatieve werksfeer, negatief denken of (werk)stress. Wil je meer informatie of wil je weten of ik jou of jouw organisatie verder kan helpen? Stuur gerust een e-mail naar info@louisehildebrand.nl. Je kunt ook bellen naar 06 52 33 68 90.
Lees ook deze blogs:
Werk, gebroken nachten en de mama-rol. 4,5 maand later.
Hoge verwachtingen van vrouwen en mama's
Zwanger na je 40ste. Nou en?
Mijn partner moet me geven wat ik wil (toch?)