Het verleden is niet meer. De toekomst moet nog komen. Er is alleen het nu. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Weten en daadwerkelijk voelen, dat is een wereld van verschil.
Neem als voorbeeld een relatiebreuk. Je kunt rationeel gezien best inzien dat het beter is dan jij en je partner uit elkaar zijn, maar dat maakt de pijn en het missen niet altijd minder intens. Het spannende is dat de pijn niet altijd met de ander te maken heeft, maar vaak ook met jezelf. Ik praat dan over je eigen hardnekkige overtuigingen.
Hoe harder je tegen jezelf schreeuwt dat je de ander nodig hebt, dat je hem of haar mist of dat het zo mooi had kunnen zijn, hoe meer je in een neerwaartse spiraal belandt. Je voelt je verdrietig, minderwaardig, niet goed genoeg. Kortom, verre van gelukkig.
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat je emoties van verlies wèl moet doorvoelen. Maar, emoties zijn van tijdelijke aard. Het vasthouden aan pijn, vooral als dat jaren en jaren duurt, dat doe je zelf. En wel met je eigen gedachten en overtuigingen. Ben jij bereid om je pijnlijke overtuigingen overboord te gooien zodat jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk?
Mooi gezegd! Hoeveel voeding geef je aan pijn etc. Durf je de pijn gade te slaan en te accepteren zonder je ermee te indentificeren.
Mooi geschreven en fijn om te lezen. Ik heb zojuist de stap genomen (finally) ;-) en kom maandag ook weer combatten... en miss durf ik morgen zelfs de BB aan...
Hi Maaike,
Goed dat je voor jezelf een beslissing hebt genomen. En leuk dat je aanstaande maandag weer komt combatten. Ik heb je gemist in m'n les! Vanavond ben ik niet bij de BB, maar ik weet zeker dat mijn collega je ook een hele fijne BB-les zal geven!
Ik heb zelf de relatie verbroken, weet dat dit een goede beslissing is, want ik verdween helemaal qua persoonlijkheid en belande in een enorme burnout. En toch, zelfs na 2 jaar nog, kijk ik om en denk ik (bijna dagelijks) 2 jaar geleden deden we dit of dat.......
Ik heb het terugdenken als een soort patroon verweven met mijn dagelijks leven, en het irriteert me mateloos. Ik ben net een ex-roker die elke keer nog naar zijn sigaretten zoekt ofzo.
Kennelijk gaf de relatie, ook al weet je dat je een goede beslissing hebt genomen, je toch iets waar je met je hart, ziel, of je diepste wezen, naar verlangt. Misschien een idee om daar eens naar te kijken of om over na te denken? Sommige dingen zijn voor mij onverklaarbaar. Liefde voor een persoon is zoiets. En ik herken je reactie voor de volle 100% (maar dan met een andere ex ;-)) En ook ik irriteer me mateloos aan mezelf. Inmiddels ben ik erachter dat ik beter gewoon kan accepteren dat ik deze gevoelens heb, zonder dat ik er wat mee hoef te doen. Dat geeft al iets meer rust.
Ootje • 08-07-2010, 14:30
confronterend