Hoe serieuzer je bent, hoe serieuzer het leven wordt. Soms is dat handig en praktisch. Bijvoorbeeld als je doelen wilt bereiken. Ben je echter elke minuut van de dag bloedserieus over alles en iedereen, dan kan het leven een last op je schouders worden.
Serieus kind
En ik kan het weten. Bloedserieus is namelijk een term die tot voor kort volledig in mijn systeem zat. Als kind was ik al serieus. School ging voor spelen en ik zat gerust op zaterdagavond aan mijn huiswerk. Dat werd vanuit huis uit ook gestimuleerd. Ik moest vooral serieus omgaan met school, goede cijfers halen en een goedbetaalde baan vinden. Om geluk te vinden moest je namelijk hard werken en van niemand afhankelijk zijn.
Doelgericht en nuttig
Het serieuze nam ik als vanzelfsprekend mee in mijn verdere leven. Vriendschappen en relaties moesten niet oppervlakkig zijn, maar vooral diepgang hebben. Alles wat ik deed moest een doel hebben en nuttig zijn. Werk ging voor relaties en vriendschappen, want werk was nuttig. En dan ging ik natuurlijk niet voor een middelmatig resultaat, maar voor het allerbeste. Fouten? Die waren funest. Fouten maken betekent falen. En falen, dat mag zeker niet!
Iets leuk doen? Wat is dat?
Mijn nuttigheidsprincipe voerde zo ver door dat ik 'iets leuks doen' onderaan mijn to-do-lijst plaatste. Probleem was alleen dat ik nooit aan die leuke dingen toekwam. Sterker nog, op een gegeven moment was ik zo serieus en streng voor mezelf dat ik niet eens meer wist wat ik leuk vond. Had ik eindelijk tijd voor iets leuks, kon ik niet bedenken wat! Dus greep ik terug naar mijn nuttigheidsprincipe. En zo was de vicieuze cirkel rond.
Ik MOET
Als ik terugkijk denk ik: wat een last. Altijd maar nuttig zijn. Altijd maar serieus. Nauwelijks leuke dingen doen, ontspannen en genieten. Nooit een terras pakken of zinloos voor je uit staren. Rustig en relaxt, zonder iets te moeten, zonder een doel voor ogen te hebben. MOETEN MOETEN MOETEN. Dat is prioriteit nummer 1!
Druk druk druk
Dus heb je het de godganse dag druk. Druk met dingen die gedaan moeten worden. Is het niet je werk, dan is het wel je huishouden, je gezin of je sociale leven. Anderen worden bijna een last. Want die vragen tijd en aandacht. Tijd en aandacht die je eigenlijk niet kunt missen. Want jij hebt het veel te druk met moeten, presteren en doelen bereiken. Rennen, vliegen en hollen is voor jou normaal. Als een stresskip loop je rond, voel je veel onrust, krijg je allerlei lichamelijke kwalen of word je ziek.
Arme jij en de ander
Voor jezelf is zo'n leven geen pretje, voor je omgeving is het helemaal zwaar. Anderen worden namelijk vooral gewezen op fouten en kritisch toegesproken. Juist omdat je weinig oog hebt voor het positieve van anderen (want die neem je als vanzelfsprekend aan). Eén geruststelling: krijg je veel kritiek te verduren van je partner, vriend(in), collega of familielid, dan weet je bijna zeker dat diegene ook zo streng is voor zichzelf...
DUS...
Vraag jezelf eens af: hoe serieus sta jij in het leven? Hoe streng ben jij voor jezelf en voor anderen? Moet alles wat je doet perfect zijn? Moeten anderen jouw waarden en normen aannemen? Ben je alleen maar met werk of andere serieuze dingen bezig? Dingen die je wilt of moet bereiken? Gun jij jezelf een dag volledig nutteloos zijn? Kun jij lachen om je eigen en andermans fouten? Of brand jij liever jezelf en anderen volledig af?
Fijn om te horen dat het minder is geworden! Bewustwording is de eerste stap. Stap 2 is concreet iets met deze kennis doen. Stap 3 is blijven oefenen ;-)
Zooo herkenbaar..
Vooral dat ontspanning op to-do lijstjes, en er dan niet aan toe komen.
Want immers, je moet werken om te kunnen leven. Van huisuit werd mij meegegeven, als je fulltime werkt je pas meedoet in het leven. Ik zal nooit fulltime kunnen werken door verschillende redenen. Het was een moeilijke opgave, maar ik heb geaccepteerd dat dat er voor mij niet in zit. Mijn ouders kunnen het niet accepteren omdat ze te streng zijn..
Maar ik zelf vind dat je naast werk ook nog moet kunnen leven. Waarom zou ik fulltime gaan werken en helemaal over de kop gaan, als ik ook een dag minder kan werken en dan wel kan genieten van contacten en vrije tijd..
@Sandra. Jammer dat je ouders je situatie niet kunnen accepteren. En goed dat je bij jezelf blijft! Als je kijkt naar de redenen waarom mensen werken zijn dat o.a. 1. Om in je onderhoud te voorzien (een hele belangrijke en noodzakelijke reden) en 2. Om voldoening en uiteindelijk (meer) geluk te ervaren. Als je meer gaat werken om bijvoorbeeld je duurdere huis te kunnen bekostigen of om meer te kunnen kopen, dan ervaar je tijdelijk meer geluk. Toch is dat uiteindelijk niet de manier om blijvend gelukkig te zijn. Sterker nog: de meest gelukkige mensen zijn niet mensen die investeren in meer geld, maar mensen die investeren in positieve relaties. Dus wat dat betreft heb je een goede keuze gemaakt!
Ooit werd ik ook voor (te) serieus versleten. Dat was gedeeltelijk zeker zo, maar ik gaf vooral die indruk. Op m'n werk kon ik er maanden de kantjes van af lopen en nog dacht iedereen dat ik er serieus en vooral in het belang van het bedrijf bezig was. Wat veel mensen niet snappen is dat als je altijd serieus bezig bent, je uiteindelijk minder effectief bent.
Werkt net als bij pauzes. Als je geen goede pauzes neemt, dan woon je jezelf uit en lijdt bijvoorbeeld het werk er onder. Werk maar eens wat nachten door. :-) Dat is dan ook meteen de reden dat een goed bedrijf pauzes wil zodat je meer doet.
Met serieus zijn is niet zoveel mis, als je ook maar regelmatig flier fluit, relativeert en goed ontspant. Dat wens ik je dan ook toe voor 2012!
@Ximaar. Vroeger dacht ik dat pauze tijdverspilling was. In die 20 minuten tot een uur kun je toch onwijs veel produceren? Ik kon ook goed avonden doorwerken en achter mijn bureau een broodje wegwerken. Wat een workaholic was ik! Inmiddels ben ik daarvan gelukkig (voor een groot) genezen.
Ik ben het met je eens dat mensen veel minder effectief zijn als ze niet geregeld pauzeren. Dat moest ik persoonlijk ondervinden voordat ik daarin ging geloven! Het gaat om de juiste balans, om te verbruiken moet je ook opladen. En dat opladen, dat mag bij mij nog steeds wat vaker ;-) Dank je wel voor je wens en ik zal weer eens wat vaker jouw blog bezoeken. Opmerkelijk hoe de wereld doorgraait ;-) ximaar.wordpress.com
Heel herkenbaar, dat nuttigheidsprincipe: sociale relaties als tijdvreters zien die je afhouden van wat je eigenlijk zou moeten doen, daar in je hoofd mee bezig zijn en je ondertussen schuldig voelen dat je het niet doet en dat je met je aandacht niet bent bij de persoon die bij je is; niet meer weten wat je leuk vind, hoe je 'moet' ontspannen en je er dan druk over maken dat het niet lukt te ontspannen.
Maar hoe pak je stap 2 aan - er concreets iets mee/aan doen? Tips om ervan af te komen, wel weer te kunnen ontspannen en te ontdekken wat je leuk vind, om dit in te bouwen in het dagelijks leven?
@Zaza. Begin vooral met kleine stapjes. Als je jaren op een bepaalde manier hebt gefunctioneerd, dan kun je niet verwachten dat je binnen een paar weken precies weet wat je leuk vindt, dat je heerlijk kunt ontspannen en dat je veel relaxter in het leven gaat staan. Start bijvoorbeeld eens met 5 minuten op een dag gewoon rustig ergens zitten en kijk dan eens wat er gebeurt. Waarschijnlijk krijg je allerlei gedachten dat je nutteloos bezig bent, dat het tijdverspilling is of werk je je to-do-lijst af. Als je dan telkens (zonder oordeel) je aandacht verschuift naar je ademhaling, dan zal dit zitten steeds beter gaan en leer je om beter te ontspannen.
Zet ook eens op papier wat je echt belangrijk vindt in het leven en kijk dan of je daar concrete doelen bij kunt vinden. Als je bijvoorbeeld vriendschappen in het leven belangrijk vindt, zorg er dan voor dat je, ondanks je 'drukte', wekelijks of 1 keer per 2 weken een afspraak maakt met een vriend of vriendin. Als je dan merkt dat je aandacht toch weer verschuift naar het 'nuttige' (wat heel normaal is als je niet anders bent gewend), herinner jezelf dan aan datgene wat je op papier hebt gezet.
Oefen ook in het nutteloze. Ga maar eens nutteloos op een terras zitten. Eerst zal dit waarschijnlijk heel ongemakkelijk voelen omdat je dat niet gewend bent, maar hoe vaker je dit doet, hoe beter het gaat en misschien ga je dit op een dag echt heerlijk vinden! (ik praat nu uit eigen ervaring ;-))
Je kunt ook overwegen om de Mental Fitness 4U training te volgen :-) Daarin krijg je nog veel meer concrete tips en wordt o.a. je persoonlijke missie duidelijk (wat vind je belangrijk, waar krijg je energie van, wat vind je leuk?), leer je om beter te ontspannen en om bewuster te leven en te genieten. De kracht van deze training is vooral dat deze praktisch is. Je krijgt veel handvatten om direct je leven in positieve zin te veranderen. In ieder geval veel succes met de kleine stapjes van stap 2!
Heel herkenbaar, en best wel erg.
weet dat het anders moet, geen structuur meer..minder serieus.
daar gaan we aan werken , het MOET! ;)
Succes ermee Arne, vervang het woord MOETEN door WILLEN. Dat maakt het al minder streng. En als ik je hierbij kan ondersteunen, laat het me gerust weten ;-)
hihi het doet me ook denken aan John gray.. Hij legt uit hoe vrouwen die te doelgericht zijn " " , en te veel geven in de eindeloze todo list blijven hangen. teveel ondertijdsduk werken is blijkbaar niet fijn voor onze hersen structuur. Het ia mss vloeken in de feministen kerk, maar onze hersenen zijn nu eenmaal heel flexibel opgebouw met veel verbindingen en hebben een hormoon stelsel gebaseerd op oa de baarmoeder. we kunnnen wel focussen maar zijn geen "testosteron we gaan op een boorplatform gehard werken" types. Mannan wordt niet voor niks tunnel visie verweten.
Ik dacht dat ik john gray stom vond maar kwam een goed filmoje tegen, wat van hem bleek en goede tips uit gehaald, voor lichaam en relatie.
vrouw onder stress gaat geven en raakt op anderen en details (en kreeg in stamvorm van andere vrouwen terug), mannen krijgen tunnenvisie en komen in de bescherm modus.
Kijk eens of je de tijdsdruk kan weghalen. gewoon doen ipv op bepaalde tijden doen.
Dank je wel voor je reactie Jules, het is interessante invalshoek op te veel moeten, streng en serieus zijn. Ik vraag me inderdaad af of vrouwen hier meer last van hebben dan mannen...
Dank je wel voor je reactie Jules, het is een interessante invalshoek op te veel moeten, streng en serieus zijn. Ik vraag me inderdaad af of vrouwen hier meer last van hebben dan mannen...
Een hele late reactie, maar een fijn artikel. Ik zocht op Google op "ik voel me vaak te serieus" en kwam hier terecht. Het lezen van het artikel, de tips en de reacties geven me al wat rust. Ik zal je tips proberen op te volgen en de knop in m'n hoofd proberen om te kunnen schakelen.
Bedankt!
Graag gedaan Frank! En reacties zijn altijd welkom. Dit is een tijdloos onderwerp waar meer mensen mee worstelen. Jong en oud! En bedenk dat omschakelen tijd kost. Dus blijf bewust van de neiging om serieus te zijn en zorg voor een actieplan op het moment dat het serieus zijn je leven overneemt. Succes!
Lieve Louise, wat ben ik je dankbaar voor dit stuk!
Vooral de laatste alinea 'Arme jij en de ander' gaf een aha gevoel dat ik lang niet heb gevoeld.
Ik ben inmiddels de 60 gepasseerd en met regelmaat komt de zelf ondermijnende 'wees nuttig' en 'het moet zó' om de hoek zeilen. Nog steeds, ondanks de cursussen, zelfhulpboeken en geraadpleegde goede coaches.
Het is een oude, uit mijn jeugd ontstaand ego-trekje waar ik als volwassene maar geen blijvende grip op lijk te krijgen. Het is er niet constant maar wel onplezierig vaak en blijf daardoor regelmatig op zoek naar verhalen en tips die mij weer even over het negatieve zelfbeeld heen helpen; met minder strengheid naar mijzelf en omgeving te kijken.
Alles bestaat en ontstaat trouwens vanuit actie/reactie en het is fijn dat mensen zoals jij, die zomaar een helpende hand bieden, zaken zo onder woorden kunnen brengen dat er weer een balans in een leven ontstaat.
Je bent als een vlinder boven het water.
Een liefdevolle groet en dank je wel voor je steun.
Lieve Winnie, dank je wel voor je reactie!
Leuk om te merken dat een blog uit 2011 nog steeds wordt gevonden. Het herinnert mij er ook aan dat het een valkuil blijft, ook al vind ik het echt heerlijk om volledig zinloos te zijn en tijd voor mezelf te nemen. Onlangs heb ik een blog hierover geplaatst. Mensen die moeite hebben om tijd voor zichzelf te nemen zijn waarschijnlijk ook heel serieus: www.louisehildebrand.nl
Joop • 27-12-2011, 16:30
Als of ik in de frustratie spiegel kijk, gelukkig is dat wel minder geworden.