Afgelopen week kreeg ik een e-mail met een confronterende vraag: Er is bijna niets te vinden over hoogzwanger je moeder verliezen. Fijn om jouw blogs hierover te lezen. Ik voel eindelijk herkenning omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Eigenlijk heb ik een vraag: hoe ben jij hiermee omgegaan?
Nast
Flashbacks
Toen ik de mail las werd ik direct teruggeworpen in de tijd. Ik kreeg flashbacks. Van het moment dat ik het telefoontje kreeg dat er iets ergs was gebeurd. De momenten waarop ik waakte over mijn moeder terwijl ze kunstmatig in leven werd gehouden. De begrafenis. En het moment waarop mijn dochtertje Emily werd geboren, twee maanden later.
Inmiddels is het bijna 2 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Achteraf gezien heb ik nauwelijks tijd gehad om stil te staan bij het verlies. Logisch ook. Alle aandacht ging uit naar Emily en al het nieuwe dat op me af kwam. Ik pakte vrij snel mijn werk weer op. Het verwerken van het verlies nam ik misschien iets te luchtig op onder het mom van: 'De dood hoort bij het leven. En: mijn moeder had veel pijn, nu niet meer.'
De dame die me mailde zit midden in haar rouwproces. Haar moeder is 3 maanden geleden overleden, twee maanden later kreeg zij haar baby. Superheftig en vooral verdrietig. En ik kan het weten omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Wat ik begrijp uit haar mail is dat ze al flink heeft gegoogled en boeken heeft geraadpleegd over rouw. Mijn conclusie: deze mama snakt naar handvatten en tips om de pijn te verzachten.
Wonderpleister
Was het maar waar. Kon je maar een boek kopen met een recept voor een wonderpleister. Een boek dat je acuut brengt naar een pijnloze versie van jouw leven. Een boek dat jouw verstand (het is beter zo, want nu heeft mijn moeder geen pijn meer) en gevoel (verdomme, ik wil dat mijn moeder mijn kind ziet opgroeien) samenbrengt. Helaas. Je moeder verliezen doet pijn. Verdomd veel pijn. Pijn tot op je botten. Je weet namelijk dat je haar nooit, maar dan ook nooit meer in levende lijve zult zien of spreken.
Boos
Misschien ben je ook boos. Ik was dat wel. Op mama's die zaten te zeuren over hun eigen moeder. Die vonden bijvoorbeeld dat hun moeder zich te veel bemoeiden met de opvoeding.
Zeikmoeders, dacht ik dan. Wees blij dat je nog een moeder hebt die zich met jouw kind wil bemoeien. Waarop mijn sociaal wenselijke kant zei: Doe niet zo boos, die mama's mogen zich voelen zoals ze zich voelen. En het kan ook best irritant zijn als je moeder zich met de opvoeding bemoeit.
Alleen
Ik voelde me ook vaak genoeg alleen. Niet zozeer omdat ik geen dierbare mensen om me heen had. Maar vooral omdat ik één grote wens had. Een wens die me bruut werd ontnomen. Ik wilde als nieuwe moeder ervaringen delen met mijn eigen moeder. Advies vragen. Ik had zelfs de behoefte om net als die zeikmoeders te mopperen op mijn eigen moeder.
Perfecte manier van verwerken
DE manier om als (nieuwe) mama het verlies van je moeder te verwerken is er niet. Zelf wist ik ook niet zo goed wat ik wilde of waar ik behoefte aan had. Wilde ik praten? Gewoon huilen? Alleen zijn? Of afleiding? Ik moest het zelf ontdekken. Uiteindelijk bleek het een mix van deze dingen te zijn.
Ja. Ik ben nog steeds weleens verdrietig. Het aantal momenten dat ik verdrietig ben is zeker verminderd, maar ik kan mijn moeder nog steeds intens missen. Met elk nieuwe sprong die Emily maakt en die ik wil delen, kan ik verdrietig worden. Ook al is het bijna 2 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. En ook Emily ziet mij weleens huilen.
Verdriet hoort bij het leven. Net zoals vreugde erbij hoort. Als je ondanks een groot verlies voldoende vreugdevolle momenten hebt, dan is er geen reden om je zorgen te maken. Ook al denk je soms dat het verdriet en de pijn nooit meer overgaat.
Een paar tips om op een gezonde manier met een verlieservaring om te gaan:
- Bestrijd heftige gevoelens niet met verstandelijke opmerkingen zoals: Het is beter zo. Nu lijdt ze niet meer. Of, er zijn wel meer mensen die hun moeder hebben verloren etc. Het wegrationaliseren van het verlies zorgt ervoor dat je minder goed in contact komt met jouw emoties. Op langere termijn kan dit ten kostte gaan van het rouwproces.
- Heftige gevoelens zoals verdriet en boosheid zijn normaal. Ook is er geen tijdslimiet waarop je deze gevoelens mag voelen. Over twintig jaar kun je misschien nog steeds verdriet of boosheid voelen. Wel mag je verwachten dat je door de jaren heen minder vaak deze heftige gevoelens ervaart.
- Onderzoek jouw verwachtingen. Mag je verdriet voelen? Mag je boos zijn? Vind je van jezelf dat je na een maand of na een half jaar weer moet functioneren op je oude niveau? Hoe hoger jouw verwachtingen zijn, hoe meer je jouw rouwproces saboteert.
- Deel je ervaring met dierbare mensen om je heen. Er zijn mensen (waaronder ikzelf) die ervaringen en gevoelens liever voor zichzelf houden en zich groot houden. Dat kan best eenzaam zijn. Af en toe eenzaamheid voelen is normaal en prima, maar maak er geen dagelijkse gewoonte van.
Misschien vind je deze blogs ook interessant:
Mijn moeder is overleden, mama ik zal je missen
Lieve mama, ik mis je nog steeds (1 jaar later)
Tips voor meer geluk: laat emoties toe
Shit happens. Pijn hoort bij het leven
Tips voor meer geluk: pak negatief denken aan
Ik blog graag over uiteenlopende onderwerpen uit het leven. Inmiddels staan er zo'n 700 blogs online over uiteenlopende onderwerpen. Naast mijn blog kun je zoeken op trefwoord.
Daarnaast werk ik als zelfstandig psycholoog en coach voor organisaties en particulieren. Ik geef presentaties, workshops, trainingen en (team)coachingstrajecten over alle onderwerpen gerelateerd aan mentale fitheid, mijn passie. Denk bijvoorbeeld aan stresshantering, het verbeteren van de samenwerking of de aanpak van een negatieve werksfeer. Denk je dat ik jou of jouw organisatie verder kan helpen bij jouw probleem? Stuur dan gerust een e-mail naar: info@louisehildebrand.nl