"Ik heb het overlegd met mijn man en hij is er stellig in. Hij wil niet dat ik het doe." "En jij? Wat zou jij zelf willen?", vroeg ik. "Ik zou het wel leuk vinden om in je radioprogramma te komen, maar helaas. Mijn man wil het echt niet hebben."
Van binnen begon ik me enigszins ongemakkelijk te voelen. Geïrriteerd zelfs. Wie denkt deze man dat hij is? Heeft hij zeggenschap over deze vrouw? Een open, vrolijke, spontane, Nederlandse dame die op het eerste oog prima haar eigen keuzes kan maken? En zeker zelf kan beslissen of ze als gast in een radioprogramma wil komen.
Hoor ik dat nou goed?
Ik moest het nogmaals uit haar eigen mond horen: "Dus eigenlijk zou jij het zelf erg leuk vinden om geïnterviewd te worden voor mijn radioprogramma?"
"Ja", antwoordde ze. "Ik wel. Maar mijn man is er op tegen. Dus kan ik het helaas niet doen. Ik wil de strijd niet met hem aangaan wat dit betreft."
"Oké", zei ik. "Jammer, want ik denk dat je veel mensen kunt inspireren met je verhaal."
Ik kon het niet laten. Mijn feministische kant (of is het mijn rechtvaardigheidsgevoel?) wilde er iets over zeggen. Ik MOEST er iets over zeggen. Niet om haar ervan te overtuigen om alsnog in de uitzending te komen, maar om haar ervan bewust te maken dat de gemiddelde westerse vrouw anno 2014 haar eigen keuzes kan en mag maken, los van de goedkeuring van haar man.
Als zij nou zelf had gezegd: "Ik heb er over nagedacht, maar het voelt niet goed om in je radioprogramma mijn verhaal te doen", dan had ik er vrede mee. Dan had ik begrip voor haar situatie. Niet iedereen heeft er zin in om openhartig over somberheid en decemberstress te praten. Het onderwerp waar ik haar graag over wilde interviewen.
Allergische reactie
Ik snap dat haar man het misschien niet leuk vindt of bezorgd is als zij openhartig dingen op de radio vertelt. Maar om keihard: NEE te zeggen... Ik krijg er een allergische reactie van als partners elkaar dingen verbieden. Of het nou de man is die iets verbiedt, of de vrouw. Natuurlijk moet je in een relatie rekeninghouden met elkaar, anders kun je beter single blijven. Maar om nou je partner dingen te verbieden?
En missschien krijg ik er een allergische reactie van omdat ik binnen een relatie ook weleens dingen achterwege heb gelaten, wetende dat mijn partner deze dingen niet leuk vond. Wijselijk hield ik mijn mond over bepaalde onderwerpen, omdat ik wel van mijn partner hield en daarom geen ruzie wilde. Om er later achter te komen dat ik een slechtwerkende versie van mezelf was geworden. Iemand die ik niet wilde zijn. Iemand die vooral rekeninghield met de wensen van mijn partner. En iemand die niet meer goed wist wat mijn eigen wensen waren.
Sta vandaag eens eerlijk bij jezelf stil. Of je nou een relatie hebt of niet. Kun jij in 80% van de tijd jezelf zijn? Inclusief jouw nukken, minder leuke eigenschappen, wensen en dromen? Of voel jij jezelf bekneld omdat je continu rekeninghoudt met je eventuele partner of de mening van de buitenwereld?
Beste anoniem, wat vervelend om te horen dat je je opgesloten voelt. Heeft je man je verboden om met de buurvrouw om te gaan? Of heb jij voor jezelf deze keuze gemaakt? In het laatste geval heb jij de keus om het gevoel van opgesloten zijn te veranderen. Misschien helpt het om de rollen om te draaien. Mag jij iedereen met wie hij omgaat? En spreekt hij alsnog met deze personen af? Wees eerlijk over je gevoelens zonder in verwijten te vallen. Onderzoek hoe jij het gevoel van opgesloten zijn kan veranderen zonder je man verantwoordelijk te stellen voor je gevoel.
mijn man is een beetje , hoe zal ik het zeggen
, hij vind t heel rot dat zijn onderneming niet geworden is zoals hij wilde, en de onderneming van hen is wel een succes.
jaloers???
kinderachtig????
in ieder geval, hij doet chagrijnig als ik zeg dat ze me uitnodig om even een bakkie te doen.
tja dan trek ik inderdaad mijn conclusie en , laat maar.
zo zijn er meer dingetjes.
hij verbood mij een keer om naar de psycholoog te gaan omdat hij toch de schuld zou krijgen van mijn ongelukkig zijn, dat gevoel dat ik dus heb.
ik ben toen niet gegaan.
en voel me nog steeds niet gelukkig
Als ik dit zo lees dan kun je de situatie met je buurvrouw wel degelijk beïnvloeden. Ik zou de gedachte 'laat maar', overboord gooien. Jij kiest er dus zelf voor om niet te gaan. Waarom zou je het laten als je misschien daardoor een fijner gevoel krijgt? Dat is waarschijnlijk ook wat jouw man wil? Dat jij gelukkig bent? Wat de psycholoog betreft is dat vervelend. Als je man jou verbiedt om naar een psycholoog te gaan omdat hij denkt dat hij de schuld krijgt van jouw ongelukkige gevoel, dan proef ik ook enige angst en onzekerheid vanuit zijn kant.
Even kort door de bocht: jij kunt jouw man niet verantwoordelijk stellen voor jouw ongelukkige gevoel. Hij is daar ook zeker niet verantwoordelijk voor. Ga eerlijk voor jezelf na wat jij kunt doen om jouw gelukkige gevoel te versterken. Los van hem. En praat open en liefdevol met je man over jullie relatie zodat jij binnen de relatie meer geluk kan voelen.
zo dat klinkt hard
mijn eigen schuld dus in feite
en ja je hebt helemaal gelijk
ik heb t zover laten komen
om ooit voor mijzelf op te komen
dank je voor dat inzicht
Ik bedoel het zeker niet hard. En ik zou ook zeker niet zeggen 'eigen schuld'. Dat gaat je niet helpen om je beter te voelen. Wees vooral ook vriendelijk naar jezelf toe nu je het inzicht hebt dat je het zelf zover hebt laten komen. Je hebt niet expres jezelf tekort gedaan. Nu kun je vol positiviteit en inzicht verandering brengen in jouw eigen situatie. Succes!
dat is dus t punt
dat zelf doen
dat kan/wil/durf ik niet????
Dan is het misschien een idee om hulp hierbij te vragen. Dat kan hulp zijn van een goede vriendin, familie of professioneel. Uiteindelijk zul je het toch zelf moeten doen, maar in het begin kan hulp een fijne ondersteuning zijn. Kijk bij wie je je goed voelt en wat voor hulp of ondersteuning jij prettig vindt. Vooral bij een psycholoog of coach is het belangrijk dat jij je op je gemak voelt zodat je echt aan je jezelf kunt werken. En ik kan me voorstellen dat je dit eng vindt, maar als je verandering wilt in jouw gevoel dan zul je deze angst toch echt moeten aangaan. En onthoud, je kunt veel meer dan je zelf denkt!
anoniem • 18-05-2015, 21:37
ik ben zo iemand die t niet waagt om mijn eigen zin te doen en rekening met mijn man houd
ik wil inderdaad geen confrontatie, ruzie, grote mond.
bijvoorbeeld, koffiedrinken met een buurvrouw, omdat hij haar niet mag
laat maar denk ik dan.
maar ik zou t graag doen
lekker even kletsen, ik voel me opgesloten