Liefdesverdriet doet verschrikkelijk veel pijn. Als de liefde van je leven je ook nog eens dumpt voor een 'beter' exemplaar, dan breekt je hart letterlijk in tweeën.
Mijn meest pijnlijke ervaring van liefdesverdriet was het verdriet over mijn eerste grote liefde. Wat vond ik hem leuk, charmant, lief en attent. En wat een mooi moment om een nieuwe liefde aan te gaan. We waren begin twintig en allebei vreselijk onschuldig. We konden elkaar ontdekken, nieuwe ervaringen aangaan en het leven als stel beleven. Op een gegeven moment kwam ik in hetzelfde studentenhuis te wonen wat onze liefde versterkte. Hij haalde kanten van mij naar boven die ik voorheen niet kende. Ik was gelukkig. Dacht ik. Tot het moment van de waarheid. Zo'n jaar later.
Onderbuikgevoel
Ik had al een vaag vermoeden dat er iets niet klopte. Tussen ons. Met hem. Maar ook in het studentenhuis zelf. Zijn deur was plotseling op slot terwijl ik normaalgesproken altijd zijn kamer kon binnenlopen. Hij was afstandelijk en ook mede-studenten reageerden op een vreemde manier als ik ze vroeg waar hij was.
Op een dag confronteerde ik hem met dit gedrag. Ik wilde weten wat er was, was flink paranoia en voelde intuïtief dat er iets mis was. En daar was de keiharde realiteit: hij had een ander meisje leren kennen. Een meisje voor wie hij gevoelens had gekregen.
Scherven brengen (geen) geluk
Ik was woedend. Voelde me besodemieterd, gefrustreerd, teleurgesteld, onmachtig en vooral heel verdrietig. Hoe kon dit gebeuren? Wat was er mis gegaan? Hoe kon hij mij dit aandoen? Ik werd ingeruild voor een jonger exemplaar. Iedereen uit het studentenhuis wist ervan behalve ik. Dat maakte me nog pissiger en gefrustreerder. Mijn eerste grote liefde. Diegene die ik vertrouwde. De man die absoluut nooit vreemd zou gaan. Zei hij.
Voor mijn gevoel werd ik met een mes in mijn hart gestoken. Niet één keer maar meerdere keren. Mijn hart werd gedood. Het huilde, schreeuwde om genade maar kreeg geen gehoor. Doodgaan van verdriet en pijn. Kan dat vroeg ik mij af? Uit boosheid gooide ik een glas naar z'n hoofd. Het glas raakte de deur en viel in stukken uit elkaar. Net zoals onze liefde op dat moment in stukken brak.
De weken en maanden daarna leefde ik als een zombie. Verdrinkende in mijn verdriet zag ik mijn toekomst somber in. Maar ik had een missie. Zo snel mogelijk weg uit dat huis, zo snel mogelijk afstuderen en zo snel mogelijk wegvluchten uit Nijmegen. Hoe ik het heb gedaan, geen idee. Maar het is gelukt. Ondanks de pijn en het verdriet kon ik me alsnog focussen op mijn afstuderen.
Tijd heelt alle wonden
Een jaar later zag ik hem met dat meisje. Een kort moment sprak ik hem. Ik kan me herinneren wat ik dacht: dat meisje past veel beter bij je. Je hebt niets kwaads in de zin gehad, en als je het opnieuw zou mogen doen, dan zou je de situatie anders aanpakken. Ook zag ik in dat onze relatie niet ideaal meer was. Ik wilde de wereld gaan ontdekken, hij wilde liever in Nijmegen blijven. Achteraf gezien hebben we een mooie tijd gehad en ben ik blij dat ik hem heb leren kennen. Dat wij uit elkaar gingen was onvermijdelijk. Alleen de manier waarop was verre van ideaal...
Pijn gaat voorbij, hoezeer je hart ook is gebroken. Deel je verdriet met dierbare mensen om je heen en zoek positieve afleiding. Probeer niet te veel bezig te zijn met het hoe en waarom van je relatiebreuk. Dat kost veel energie en helpt je uiteindelijk niet verder. Houd vertrouwen in jezelf en focus op een positieve toekomst. Liefdesverdriet is te vergelijken met het afkicken van harddrugs. Als dat kan, probeer dan Cold Turkey af te kicken. Kijk niet naar foto's, zoek geen contact, ga geen appjes of sms'jes nalezen. Grote kans dat er een dag komt waarop je denkt: het is beter zo.
Heb jij liefdesverdriet en vind je het moeilijk om je staande te houden of om op een positieve manier aan je toekomst te werken? Neem gerust contact op om te kijken of ik je verder kan helpen.