Rennen, vliegen, hollen en dan stilstaan. Stilstaan om te beseffen dat het hollen niet zo prettig is. Ik word er onrustig van, opgefokt en emotioneel labiel.
Het is een valkuil waar ik altijd alert op moet zijn. Even een uurtje niksen zit niet vastgeroest in mijn systeem. Maar tjezus, wat kan ik daar tegenwoordig van genieten. Gewoon even zitten. Geen moeten of willen. Alleen - zoals ze dat tegenwoordig zo mooi zeggen - ZIJN.
Zodra ik voor mijn gevoel geen tijd heb om te bloggen is het zover. Dan is het druk in mijn hoofd en druk in mijn agenda. Blogs plaatsen staat dan ergens op nummer 10 op mijn lijstje van prioriteiten, en dat terwijl ik er intens van geniet om woorden op mijn scherm te zien verschijnen. Even mijn gedachten te kunnen filteren, even puur en alleen bewust te zijn van mijn eigen gedachtewereld en hoe ik die gedachten de wereld in kan sturen...
Op zo'n moment moet ik aan mijn timemanagementvaardigheden sleutelen. Praktisch, concreet en realistisch. Ik moet dan keuzes maken en enkele doelen (tijdelijk) schrappen omdat die niet haalbaar zijn. Wat ik vooral moet en WIL doen zijn momenten creëren waarop ik kan bijtanken. Vooral op mentaal gebied.
Ook al vind ik dat ontzettend leuk, continu nadenken is verdomd vermoeiend en ik merk dat mijn hersenen op dit moment snakken naar rust. Dus voor nu even geen creatief lesmateriaal bedenken, nadenken over levenswijsheden, quotes op me laten inwerken of wat dan ook op gebied van persoonlijke ontwikkeling of bewustwording.
Het enige waar ik me nu bewust van ben is dat ik geen (denk)machine ben die continu op volle toeren kan draaien. Goh, ik ben dus ook maar mens ;-)
@Louise,
Ik ken die gedachte stroom wel goed.
Ik begin nu langzamerhand mezelf tot rust te brengen, door zoveel mogelijke onzin gedachtes los te laten.
En sindsdien sta ik al iets beter in het leven.
Wie weet zijn de gedachtes die jou zo bezig houden, momenten die je nog moet verwerken en zien los te laten.
Maar dit is slechts een observatie, mijn excuus als ik hierbij je heb beledigd
Greetz
@Mariëlle. Dat systeem van u roept en ik draai heb ik ook gehad (en ook daar ligt een prachtige valkuil). Het is inderdaad een illusie om te denken dat mensen uiteindelijk niet zelf het probleem kunnen oplossen. Daarnaast hebben 'u vraagt, ik draai'-mensen de opmerkelijke overtuiging dat ze verantwoordelijk zijn voor het probleem van de ander. Niemand is onmisbaar en als je nee zegt, dan is er vast iemand anders die kan helpen (of kan diegene inderdaad zelf prima het probleem oplossen). Anderen helpen is een mooi gebaar, maar het mag niet ten koste gaan van jezelf (denk aan die driehoek ik/anderen/omgeving).
@Joop. Mijn gedachtes zijn op dit moment voornamelijk timemanegement-gedachtes. Wanneer kan ik dit doen? Wanneer dat? Is dat voldoende tijd? Wat als ik dan die klus niet af heb? Wanneer kan ik dan tijd inplannen? Is mijn planning wel realistisch en haalbaar? Heb ik dan voldoende rust? Blablabla. Practice what you preach zeg ik nu wijs. Ik ga nu SMART-doelen stellen: Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden. Dan is het vast een stuk rustiger in mijn hoofd. ;-)
En nee hoor, je beledigt me niet!
Is je er geen zorgen over maken dit soort dingen niet makkelijker??
Als ik dat doe als het lukt, dan gaat het makkelijker en zelfs sneller terwijl mijn hersenen het op de achtergrond aan het verwerken is.
Dat kan voor iedereen anders zijn. Misschien is het en/en. Ik kijk tegenwoordig eerst of ik concreet met de gedachten aan de slag kan, zo niet, dan laat ik los. Voor mij is dat een goede manier om ermee om te gaan.
marielle • 01-02-2011, 20:43
Herkenbaar ik heb zo'n systeem van u roept ik draai. Het is fijn om dat allemaal te kunnen maar ook erg lastig. Wekenlang gaat het goed om ruimte in mijn agenda te blokken zodat ik voldoende tijd heb om alles te kunnen doen. Maar dan toch in de loop van de tijd sluipt het er weer in en daar ga ik dan. Als ik mezelf zo bezig zie kan ik ook wel weer om lachen.
Verrassend vind ik om te zien dat als ik niet direct spring als mensen roepen zij prima instaat zijn dingen zelf te doen. Voor hun is het dus ook lang niet altijd goed om direct op te springen. Die gedachte helpt mij ook om het goed te vinden om niet altijd direct te springen.