Totaal gestoorde yogini

Ja. Het zit erop. Vanavond vlieg ik terug. Ik heb de opleiding goed doorlopen en neem een mooi certificaat mee naar Nederland. Maar dat is bijzaak. Een maand in India, tot het bizarre toe met yoga bezig zijn, gelijkgestemde mensen ontmoeten. Het heeft me veel mooie inzichten gegeven en erg geïnspireerd.

 

De mede-studenten, de yogadocenten, het zonnige weer, de prachtige natuur, mijn hutje aan de rivier, het heerlijke eten, de inspirerende gesprekken... Vanaf morgen zal ik dat moeten missen. Net als de irritante muggen. Maar die zal ik missen als kiespijn. Alleen al om die reden ben ik blij dat ik naar Nederland terugvlieg.

 

Ik neem enorm veel kennis mee naar huis. Kijk op een diepere manier naar yoga en de dingen die ik doe. Tijdens de eindceremonie werden er mooie dingen gezegd. 'De zaadjes zijn gepland, nu kunnen de plantjes groeien' en 'Geef je kennis door aan tenminste één persoon, dan is ons doel al bereikt.' Tuurlijk waren er minpunten aan de opleiding, maar ik focus me liever op de positieve dingen. Dingen waar ik wat aan heb.

 

Voel ik me anders? Geen idee. Het voelt nu alsof mijn hoofd volgepropt is met informatie. 'Geef jezelf een maand om de ervaring te laten landen. Net als voedsel heeft deze opleiding tijd nodig om te verteren.' Handig om te weten. En logisch.

 

Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik morgenavond weer terug ben in Nederland. In de kou en sneeuw. Nog even wil ik dit gevoel vasthouden. Het gevoel van warmte, stilte, onbezorgdheid, rust en kalmte. De andere geluiden, de andere geuren, het andere klimaat. Zonder verantwoordelijkheden en beslissingen die ik moet nemen. Dus duik ik zo nog even lekker in de rivier en geniet ik van mijn laatste dag hier in India!