Uit het oog uit het hart?

'Tuurlijk houden we contact!' 'En nee hoor, als ik verhuis dan verandert er helemaal niks.' Wie heeft er niet zo'n belofte gehoord om vervolgens een vriendschap een langzame, of soms een snelle dood te zien sterven?

Het is een mooi streven. Contact houden terwijl de afstand in kilometers aanzienlijk wordt vergroot. De intentie is er, maar of de belofte wordt nagekomen is nog maar de vraag. Hoe groter de afstand, hoe moeilijker het wordt om contact te houden, sowieso om een afspraak te plannen. Reizen is ook nog eens zo'n gedoe, dus voordat je in de auto, trein, of in sommige gevallen vliegtuig stapt, ben je weer maanden verder.

In al die jaren waarin ik vrienden heb zien komen en gaan is er nauwelijks een vriendschap die langdurig stand heeft gehouden. Mijn vriendschap met Linda, een vriendin die ik heb leren kennen toen ik als 15-jarige tiener achter een lopende band werd gezet, is een uitzondering hierop. Ik dacht dat de dame die naast me stond - lang, felrode lippenstift, permanent en opgekamd kuifje - de manager was. Wist ik veel dat zij even oud was als ik en dat we jaren en jaren later nog steeds contact zouden hebben.

Het leuke van een vriendschap die zo lang duurt is dat je elkaar ziet veranderen en alle kanten van een persoon ziet. Met of zonder partner (Klaas, Piet, Jan, Willem en hoe heet die laatste ook alweer?). Want ook partners komen en gaan.

Verandering hoort bij het leven. Simple as that. Vrienden komen, vrienden verdwijnen. Partners komen. Partners gaan. Zolang je niet krampachtig aan iets vasthoudt en vooral geniet van het moment, dan is er geen reden om absurd lang stil te staan bij een verlies. Hoe mooi een vriendschap of relatie ook was, als die eindigt is het tijd om verder te gaan. Voor al die mensen die verdwijnen, komen nieuwe, mooie mensen en ervaringen voor in de plaats.