Mensen eisen graag hun gelijk. Is het niet linksom, dan rechtsom. Als ze vinden dat twee mensen niet bij elkaar passen en na tien jaar gaan ze uit elkaar zeggen ze: 'Zie je nou wel, ik had gelijk.' Als een man na jaren van speculatie uit de kast komt en vertelt dat hij homoseksueel is, zeggen ze: 'Ik zei toch dat hij homo is?'
Onzekerheid, daar kunnen mensen slecht tegen. Een situatie moet meteen duidelijk zijn. Een ander woord hiervoor is hokjesdenken. Zij past in een roze hokje. Hij in een groen. Zij een paars. En o wee als de kleur van het hokje niet duidelijk is. Dan raken mensen in de war. Wordt hun perceptie van de wereld mistig. En dan staat de advocaat op die pleit voor jouw wereld.
Dat stel is afhankelijk van elkaar en durft niet uit elkaar te gaan. Die man is echt wel homo maar zit gewoon zwaar in de ontkenningsfase. Je advocaat is slim. Hij bedenkt tientallen argumenten die allemaal acceptabel zijn. Want je ego wil en zal gelijk krijgen. Kostte wat het kost. Al kost het tien jaar. Misschien wel twintig. Want jouw waarheid is de enige echte waarheid!
De situatie neutraal bekijken en accepteren zoals hij is, is geen optie. Stel je voor, dan kun je niet meer speculeren, niet meer roddelen, niet meer je gelijk halen en trots tegen je vrienden en collega's zeggen dat je gelijk hebt.
De wereld is zoals hij is en mensen zijn zoals ze zijn. Niemand weet beter hoe de situatie is dan de betrokkenen zelf. Het is arrogant om te denken dat jij beter weet hoe een ander zijn of haar leven moet leiden dan diegene zelf.
De uitdaging ligt dus in acceptatie van onzekerheid. Onzekerheid is minder erg dan mensen denken. In plaats van beperkingen schep je mogelijkheden en met een fris oog kan een situatie alle kanten opgaan. Ik heb twee vriendinnen die ik in eerste instantie zeer arrogant vond. Ben ik even blij dat ik mezelf de kans heb gegeven om ze beter te leren kennen (en ze niet links heb laten liggen). Anders had ik twee fantastische vriendinnen misgelopen!
Daar heb je een heel goed punt, onzekerheid biedt inderdaad de mogelijkheid om voor andere kanten open te staan.
Ik heb zelf als probleem dat iedereen zich zelf kan zijn, want iedereen probeer ik zo goed mogelijk te respecteren ten kosten vaak van mezelf wat ik moet verdragen van die persoon.
En heb vandaag dus iemand dan ook flink de wind van voren gegeven wat bij mij behoorlijk lang duurt voor dat zover is.
Dus in mijn geval dat ik in die onzekerheid alles maar over me heen heb laten komen heeft mij knetter gek gemaakt.
Goed uitgangspunt is denk ik open minded zijn én je eigen grenzen respecteren. Je kunt beter eerder zeggen dat je iets niet leuk vindt, dan dat je explodeert omdat iemand continu over jouw grenzen heenstapt. Als je zelf niet aangeeft waar die grens ligt, dan weet de ander niet 'hoe ver' hij kan gaan. En kun je de ander zijn of haar (grensoverschrijdend) gedrag niet verwijten.
Het is mischien niet duidelijk genoeg voor hem geweest of hij heeft er zelf niet voor open gestaan ik heb het best wel wat keer aangegeven.
Vervelend dat deze ander dan toch over je grenzen is gegaan. Zo blijkt maar weer hoe moeilijk communicatie is.
En toch heb ik gelijk... Ik weet zeker dat hij wél van me houdt, ook al wil hij het zelf niet inzien ;-)
Je hebt gelijk :-)
@Ootje,
wat bedoel je hier mee?
@Louise,
Ja klopt het is inderdaad heel vervelend, maar ja nu niks meer aan te doen.
Het enige positieve dat ik er aan over heb gehouden is dat ik me weer kan concentreren, en ik de hectiek in mijn hoofd kwijt ben. :D
Joop • 17-01-2011, 01:09
Twijfel en arrogantie is groter dan een oceaan waar mensen in zwemmen.
Om een of andere reden, hebben we ons zelf maar wijs gemaakt te denken voor anderen.
Ik heb het zelf ook voor dat ik al met iemand gesproken heb, heb ik al een beeld van die persoon(en) van hoe ze tegem me aan zullen kijken als ik praat.
Het is heel erg krom maar om een of andere reden wil je het toch nog niet accepteren dat het niet zo hoeft te zijn.