Kunnen we ook te ver gaan bij het optimaliseren van mentale gezondheid of het streven naar geluk? Ik denk van wel. Als je altijd streeft naar geluk voor jezelf en voor je kinderen, als je krampachtig pijn en teleurstellingen wilt voorkomen, dan bouw je geen weerstand of veerkracht op. En veerkracht opbouwen, dat start al op jonge leeftijd.
Pamper-neigingen
Als moeder betrap ik mezelf erop dat ik ook pamper-neigingen heb. Ik zie mijn vijfjarig dochtertje Emily het liefste gelukkig. En dat betekent dat ik teleurstellingen zoveel mogelijk wil voorkomen. Een voorbeeld. Tijdens Koningsdag werd er in Erp een wedstrijd voor kinderen georganiseerd: versier je fiets. De drie mooiste fietsen kregen een prijs. Ik dacht: leuk voor Emily, we gaan samen haar fiets versieren. Ik pakte al het geschikte materiaal dat ik kon vinden en samen fleurden we haar fiets op. Alle fietsen werden beoordeeld en de drie winnaars werden bekendgemaakt.
Geen prijs voor Emily. Ik zag daar verder geen probleem in, het versieren alleen al vond ik hartstikke leuk. Totdat ik zag dat Emily erg teleurgesteld en verdrietig was. Dat had ik niet verwacht! Mijn eerste neiging was om haar vervelende gevoelens weg te halen. Om iets voor haar te doen zodat ze zich meteen beter voelde. Totdat ik besefte: nu ben ik aan het pamperen. Teleurstellingen horen bij het leven, daar horen gevoelens bij. En met deze gevoelens moeten we mee leren omgaan. Doen we dat niet, dan kan het leven op latere leeftijd best zwaar worden.
Empathie in plaats van oplossen
Ik veranderde mijn aanpak bij Emily. Ik toonde empathie en vertelde dat ik snapte dat ze verdrietig was. Ik deed niet meer krampachtig mijn best om haar gevoel weg te halen. Toegegeven. Het was lastig. Het liefste zie ik Emily blij en vrolijk. Tegelijkertijd vind ik ook dat ze mag leren dat het leven niet altijd gaat zoals zij wil. Waarbij ik haar op een liefdevolle manier steun en opvang als dat nodig is.
Goede bedoelingen
Niemand vindt het fijn om zijn of haar kind teleurgesteld of verdrietig te zien. We willen het beste voor onze kinderen. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom er ouders zijn die meegaan naar sollicitatiegesprekken (want zoon- of dochterlief vindt het gesprek zo spannend), ouders die tot ver in de tienerjaren alles voor hun kind regelen (want dan wordt het ook meteen goed geregeld). En ouders die meteen de school van hun kind bellen als hun kind om wat voor reden dan ook teleurgesteld is (want een teleurgesteld of verdrietig kind, dat kan echt niet).
Hoe ver gaan we?
Belangrijkste vraag is: hoe ver moeten we als ouder hierin gaan? Wanneer verandert de zorgrol in pamperen of zelfs je kind tekort doen?
Als ouder hebben we een zorgrol voor onze kinderen. We moeten ervoor zorgen dat onze kinderen veilig zijn, dat ze voldoende gevoed worden en dat ze voldoende liefde en aandacht krijgen. Tegelijkertijd vind ik ook dat ze gebaat zijn bij mentale veerkracht of anders gezegd: mentale spierballen. En dat lukt alleen als een kind ook leert omgaan met pijn, verdriet en teleurstellingen. Want laten we realistisch zijn. Het leven is niet altijd leuk, gezellig en fijn. En als dat moment arriveert, dan kunnen ze maar beter voorbereid zijn en weten hoe ze op een gezonde manier zelf hun ongemakkelijke gevoelens kunnen oplossen.
Pamper-gevolgen
In mijn carrière heb ik genoeg twintigers gesproken die juist vanwege een beschermde, gepamperde opvoeding problemen ondervonden. Deze twintigers hebben alles gekregen wat hun hartje begeert. Ze hoefden weinig problemen zelf op te lossen en hun ouders regelden alles. Op het moment dat ze als volwassene te maken krijgen met een tegenslag, dan raken ze volledig in paniek. Hun mentale spierbalkracht is minimaal, ze kunnen nergens tegen en worden dan mentaal ziek.
Balans en bewust zorgen voor je kind
De juiste balans vinden en bewust zijn van jouw eigen gedrag als ouder. Ik denk dat daar de oplossing ligt. Niet alleen je kind toejuichen en zeggen: goed zo! Maar ook zeggen als iets niet goed gaat en daar niet te moeilijk over doen. Als ouder jezelf afvragen: ben ik nu aan het zorgen of pamperen? Is mijn kind oud genoeg om iets zelf op te lossen of niet? Is het mijn taak om dit op te lossen of niet? Help ik mijn kind hiermee, juist op de langere termijn? Doe ik dit voor mijn kind, of doe ik dit vooral om mijn eigen ongemakkelijke gevoelens te bestrijden?
Geef je kind ook de kans om moeilijke gevoelens te ervaren en zelf op te lossen. Uiteraard met jou als back-up. Dat is goed voor de mentale spierbalkracht en de eigenwaarde van het kind. En dat komt uiteindelijk de mentale gezondheid ten goede. Zowel als kind en als volwassene.
In Mental Health Empowerment: 'for more conscious and empowered human beings', wil ik meer bewustzijn creëren. Ik wil mensen inspireren om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun mentale gezondheid en voor de mentale gezondheid van hun kinderen. Er is geen 'one size fits all' oplossing. Iedereen is uniek en heeft andere behoeftes. Wel heb ik 6 richtlijnen vastgesteld om de mentale gezondheid te optimaliseren. Aandacht en zorg voor deze richtlijnen zorgt voor een optimale mentale fitheid.
Denk je dat ik iets voor jou of jouw organisatie kan betekenen? Kijk gerust in mijn dienstenaanbod of stuur een e-mail naar: info@louisehildebrand.nl.