Het begon donderdagavond met een licht kloppend gevoel in mijn wang. Niks bijzonders, dacht ik nog. Totdat ik vrijdagavond mijn kaken nauwelijks meer kon openen en praten pijnlijk werd. Het plan om ‘gewoon tot maandag te wachten’ bleek al snel onmogelijk. Zaterdagmiddag zat ik bij een spoedtandarts.
“Zie je die twee donkere vlekken hier?”, zei ze terwijl ze naar de foto wees. “Dat zijn ontstekingen.” Daarna volgden de opties. Een deel van een wortelkanaalbehandeling nu: tussen de 350 en 400 euro. Vervolgens bij mijn eigen tandarts nog een tweede behandeling – óók zo’n 300 euro. En voor die andere kies moest ik waarschijnlijk naar de kaakchirurg. Of… ik kon antibiotica krijgen en maandag overleggen met mijn eigen tandarts. Ik koos voor het laatste, niet wetende wat voor pijn me nog te wachten stond.
Als je ooit echt stevige kiespijn hebt gehad, dan weet je wat ik bedoel. In combinatie met antibiotica wilde ik eigenlijk maar één ding: mijn bed in, niet gestoord worden en vooral niet klaarstaan voor anderen.
Zondag lukte dat. Maandag niet. Helaas moest ik nog ruim een week wachten op een afspraak bij mijn eigen tandarts. Gewapend met een flinke hoeveelheid pijnstillers en een goede mindset dacht ik die week prima te kunnen overbruggen. En gewoon aan het werk te gaan.
Op maandag had ik twee coachgesprekken voor een opdrachtgever in Heerlen. Zo verstandig als ik was zette ik deze afspraken om naar een online afspraak via Teams – scheelde toch drie uur reizen. Het webinar dat ik die avond zou geven voor een andere opdrachtgever, heb ik met pijn en moeite afgezegd. Zodat ik op dinsdag de drie geplande coachafspraken kon voeren, dit keer in Den Bosch.
Woensdag was het verjaardagsfeestje van mijn dochtertje Emily: een discofeest op zolder met zeven enthousiaste meiden. Met natuurlijk tientallen vragen en uitdagingen. “Mag ik drinken?” “Ik moet plassen.” “Mogen we een voedselgevecht houden?”
En toen kwam donderdag. Eindelijk de eerste dag dat ik géén pijnstilling nodig had. En rust had. Terugkijkend dacht ik: waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Hoe ver ga je als ondernemer? Als moeder? Wanneer wordt ‘even doorzetten’ jezelf pijnigen en volledig negeren?
En laten we eerlijk zijn: ik ben echt niet de enige. Ik durf te wedden dat veel hardwerkende ondernemers, moeders, vaders en mantelzorgers zich hierin herkennen. Iets wat ook Ingrid van Dooren beaamde, toen ik bij haar op de tafel lag voor een heerlijke Shiatsu-behandeling.
Je zet de ander voorop. Je gaat dóór. Je past je aan. Je slikt pijnstillers. Je zegt: “Morgen wordt het beter.” Of dit weekend. Volgende maand. Volgend jaar. En als het geen pijnstillers zijn, dan is het misschien wel alcohol, drugs, eten of een ander middel om jezelf te verdoven en door te gaan. Ondertussen pleeg je roofbouw op jezelf.
En nee, een keertje door bikkelen is echt niet erg. Dat hoort bij het leven. Maar wanneer het een patroon wordt, wanneer je maandenlang vermoeid rondloopt, pijntjes hebt, prikkelbaar bent, moeite hebt met concentreren of voor je gevoel wordt geleefd. Dan is er iets anders aan de hand. Dan is het niet meer sterk en stoer. Dan ben je dom bezig.
Ik moest ironisch genoeg denken aan mijn eigen boek. Pijler 3 om mentaal fit en gezond te zijn is: zorg voor jezelf. Die had ik deze week niet bepaald goed toegepast. Het lijkt bijna cliché: bij de loodgieter lekt de kraan. Maar soms is dat precies de reminder die je nodig hebt.
Dus aan iedereen die dit leest: luister naar je lichaam voordat het gaat schreeuwen. Zorg voor jezelf is geen luxe. Het is een verantwoordelijkheid die je moet nemen. Zowel voor jezelf als voor een ander.
Deze column verscheen in de Erpse krant van week 44 (5 december)
Als psycholoog, spreker en auteur van het boek Van Binnenuit Gelukkig help ik organisaties en medewerkers bij het versterken van mentale gezondheid. Meer weten over mijn boek? Kijk op: louisehildebrand.nl/boek