Eigenlijk maakt het niet uit wat ik over mezelf schrijf. Wat ik schrijf, qua emoties, gedachtes en gevoelens is toch niet uniek. Iedereen maakt angst mee, verdriet, boosheid en frustratie. Dus waarom zou ik me verschuilen achter een gemaakt masker?

Deze opmerking kreeg ik laatst te horen en zorgde voor een interessant gesprek. Want, hoe zinvol is coaching eigenlijk?

Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?

Laatst kreeg ik een kritische vraag voorgelegd: 'Hoe kun je mensen coachen als je zelf de indruk wekt dat je je werk en privé niet in balans hebt?' Nee, ik was niet gepikeerd. Eerder kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. De beste coaches en psychologen hebben zelf ook weleens op de andere stoel gezeten.

Geluk en succes. Het zijn twee woorden die nauw met elkaar zijn verbonden. Soms worden ze als onlosmakelijk stel gezien. Zonder succes geen geluk. En zonder geluk geen succes. Maar is dat wel zo?

Wat doe je met een collega die zich voornamelijk egocentrisch gedraagt? Iemand die altijd een 'ja maar'-antwoord heeft, probleemloos de slachtofferrol op zich neemt en onwetenden met een staaltje acteerkunst voor de gek houdt.