Wow. Wat een ervaring. Wat een belevenissen. En wat vind ik het moeilijk om nu af te kicken. Want zo voelt het, alsof ik moet afkicken van een gevoel dat gecreëerd wordt door dagenlang tussen gepassioneerde mensen te verblijven.
Zolang ik me kan herinneren ben ik een perfectionist. Alles wat ik doe wil ik goed doen, foutloos, snel en het liefst sneller en beter dan een ander.
Betekent dit dat ik voor altijd single zal blijven? Misschien. Misschien niet. En dat is beide prima. Ik kan niet in de toekomst kijken en morgen kan alles anders zijn. Wat ik wel merk is dat mijn eisen steeds hoger worden. Ik zal niet de eerste de beste man die zich aandient in mijn hart sluiten.
Dus ben ik nu bijna twee jaar single met af en toe wat los-vast en wel-niet tussendoor. Vind ik dat erg? Dat is een gewetensvraag. Want natuurlijk zijn er momenten dat ik de vertrouwdheid mis van een vaste partner. Snak ik naar intimiteit en lijkt het mij geweldig om alles, maar dan ook alles te delen met een fantastische vent.
'Jij vindt nog wel een leuke gozer.' 'Heb jij geen vriend, hoe kan dat nou?' 'Maak je niet druk, je hebt geen kinderen, je ziet er goed uit, dus je ligt nog prima op de markt.'
Die gevulde koek heeft mijn dag verpest, ik voel me een vet varken. Ik MOET afvallen. Als ik nou mijn ontbijt morgen oversla, dan heb ik mooi gecompenseerd voor die borrelnootjes. Over eten, afvallen en lichaamsperceptie bestaan veel oordelen, misopvattingen en ongezonde denkpatronen.
Wat een bevalling. Mijn traineeship leek nog net niet op de gruwelijke bevalling uit de film De gelukkige huisvrouw, maar flinke stress heb ik er wel van gehad.
Laatst kreeg ik een kritische vraag voorgelegd: 'Hoe kun je mensen coachen als je zelf de indruk wekt dat je je werk en privé niet in balans hebt?' Nee, ik was niet gepikeerd. Eerder kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. De beste coaches en psychologen hebben zelf ook weleens op de andere stoel gezeten.
Vorige week ben ik bij Jan Glas en Mark van RIxel geweest om te praten over mijn weblog. Zoals ik al eerder vertelde wil ik 'm een nieuw jasje geven. Wist ik veel dat er eigenlijk een andere reden achter mijn wens ligt.
Het zit er bijna op. Dinsdag 5 mei stopt officieel mijn interim-klus bij Woonwaard. De afgelopen vier maanden zijn voorbij gevlogen en ik heb ontzettend veel geleerd. Niet alleen op werkgebied, maar ook op gevoelsmatig vlak.
Hoe meer leed er is, hoe beter mensen zich voelen. Kommer en kwel, daar teren mensen op. Neerwaartse vergelijking. Het is een psychologisch proces waar het gros van de mensen zich niet aan kan onttrekken.
Vandaag had ik mijn allereerste èchte werkdag als interim communicatiemedewerker bij Woonwaard. Gisteren tijdens de introductiedag werd ik al overspoeld met nieuwe informatie, maar vandaag werd ik gelijk voor de leeuwen gegooid.
Geluk en succes. Het zijn twee woorden die nauw met elkaar zijn verbonden. Soms worden ze als onlosmakelijk stel gezien. Zonder succes geen geluk. En zonder geluk geen succes. Maar is dat wel zo?
Als ik denk aan een inspirerende leidinggevende, dan denk ik aan mijn eerste 'echte' baan. Mijn baan als hoofd- en eindredacteur bij Vives, een vaktijdschrift voor onderwijs en ict. Raoul Meijers, mijn baas, was zo inspirerend en motiverend dat hij iedereen binnen het bedrijf een stapje harder liet lopen, zonder dat hij daarom specifiek hoefde te vragen.
Als manager of eigenaar van een organisatie kun je je weleens eenzaam of buitengesloten voelen. Nooit zul je alle roddels horen, wordt er ècht vrijuit met je gepraat of wordt je voor de volle 100% in je team opgenomen.
Soms blader ik weleens in huis-aan-huisbladen en bekijk ik de advertenties. Gewoon uit nieuwsgierigheid of uit verveling. Gisteren viel mijn oog op een bijzondere advertentie.