Zoveel mensen, zoveel meningen over ware liefde. Gisteren las ik uit het boek Alles heeft een reden van Mira Kirshenbaum. Wat zij schrijft over èchte liefde, daar kan ik me wel in vinden.

Hoe meer je krampachtig aan iets vasthoudt, hoe meer het door je vingers glipt. Vasthouden aan iets of iemand staat garant voor pijn.

Het verleden is niet meer. De toekomst moet nog komen. Er is alleen het nu. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Weten en daadwerkelijk voelen, dat is een wereld van verschil.

Als mijn partner terugkomt dan is alles weer goed. Als ik die droombaan krijg dan ben ik zielsgelukkig. Als mijn kind/ partner/ moeder/ vader/ vriend(in) zich op een andere manier gaat gedragen dan keert de rust terug in huis. De als... dan... overtuigingen zijn aantrekkelijk, maar zorgen alleen maar voor leed.

Deze opmerking kreeg ik laatst te horen en zorgde voor een interessant gesprek. Want, hoe zinvol is coaching eigenlijk?

Al eerder vertelde ik dat liefdesverdriet een van de meest pijnlijke dingen is die er is. Of je nou diegene bent die de relatie verbreekt of diegene bent die achterblijft, er is verdriet. Daarnaast is er vaak sprake van frustratie, wanhoop en machteloosheid. Bij de achterblijvende partij kan ook woede ontstaan.

Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?

Wow. Wat een ervaring. Wat een belevenissen. En wat vind ik het moeilijk om nu af te kicken. Want zo voelt het, alsof ik moet afkicken van een gevoel dat gecreëerd wordt door dagenlang tussen gepassioneerde mensen te verblijven.

Zolang ik me kan herinneren ben ik een perfectionist. Alles wat ik doe wil ik goed doen, foutloos, snel en het liefst sneller en beter dan een ander.

Betekent dit dat ik voor altijd single zal blijven? Misschien. Misschien niet. En dat is beide prima. Ik kan niet in de toekomst kijken en morgen kan alles anders zijn. Wat ik wel merk is dat mijn eisen steeds hoger worden. Ik zal niet de eerste de beste man die zich aandient in mijn hart sluiten.

Dus ben ik nu bijna twee jaar single met af en toe wat los-vast en wel-niet tussendoor. Vind ik dat erg? Dat is een gewetensvraag. Want natuurlijk zijn er momenten dat ik de vertrouwdheid mis van een vaste partner. Snak ik naar intimiteit en lijkt het mij geweldig om alles, maar dan ook alles te delen met een fantastische vent.

'Jij vindt nog wel een leuke gozer.' 'Heb jij geen vriend, hoe kan dat nou?' 'Maak je niet druk, je hebt geen kinderen, je ziet er goed uit, dus je ligt nog prima op de markt.'

Die gevulde koek heeft mijn dag verpest, ik voel me een vet varken. Ik MOET afvallen. Als ik nou mijn ontbijt morgen oversla, dan heb ik mooi gecompenseerd voor die borrelnootjes. Over eten, afvallen en lichaamsperceptie bestaan veel oordelen, misopvattingen en ongezonde denkpatronen.

Wat een bevalling. Mijn traineeship leek nog net niet op de gruwelijke bevalling uit de film De gelukkige huisvrouw, maar flinke stress heb ik er wel van gehad.

Laatst kreeg ik een kritische vraag voorgelegd: 'Hoe kun je mensen coachen als je zelf de indruk wekt dat je je werk en privé niet in balans hebt?' Nee, ik was niet gepikeerd. Eerder kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. De beste coaches en psychologen hebben zelf ook weleens op de andere stoel gezeten.

Vorige week ben ik bij Jan Glas en Mark van RIxel geweest om te praten over mijn weblog. Zoals ik al eerder vertelde wil ik 'm een nieuw jasje geven. Wist ik veel dat er eigenlijk een andere reden achter mijn wens ligt.