Zojuist heb ik een gesprek gehad met een pensioenadviseur. De gedachten die ik tijdens dit gesprek had zal ik maar niet delen. Maar godallemachtig. Wat is praten over je oudedagvoorziening gruwelijk saai.

Ik blog over van alles en nog wat. Uit marketingoogpunt zou dit niet handig zijn. Volgens de 'regels' zou ik me als deskundige moeten neerzetten. Wereldwijd via mijn expertise duidelijkmaken dat IK diegene ben om in te huren als tekstschrijver, mental coach of trainer.

Een tijdje terug vroeg ik aan een sportschoollid: als jij nou een training zou mogen volgen? Wat zou je dan willen leren? Of wat zou jij dan willen bereiken? Het antwoord was grappig maar tegelijkertijd liet het me nadenken. Deze dame vroeg om een toverstafje.

'Weet je dan wat je passie is?' Deze vraag kreeg ik gisteren via Twitter. Goede vraag. Ik kan veel, doe veel en vind veel dingen leuk. Ik hobbel graag van de ene afspraak naar de andere en ben erg blij met de activiteiten die ik doe. Toch knaagde er de afgelopen maanden iets bij me. Een gevoel dat me vertelde dat het tijd wordt voor duidelijkheid. Een heldere focus op datgene wat ik ècht wil.

Vandaag moet ik denken aan een Oosters verhaal. In dit verhaal bezoekt een reiziger een dorp. Deze reiziger vraagt aan een vrouw die langs de weg zit het volgende: "Wat voor soort mensen wonen er in dit dorp?"

Gisteren had ik een boeiend gesprek met een sportschoollid. Direct werd me duidelijk wat het allerbelangrijkste is van business doen: vertrouwen scheppen. Een opdrachtgever moet niet het idee hebben dat je onkundig bent. Een 'naaier' die te veel factureert. En last but not least: de ander moet weten dat je kwaliteit levert. En dat je gepassioneerd bent over datgene wat je doet.

Zodra de avonden kouder worden, het sneller donker wordt en de uitnodigingen voor feestjes binnenstromen waarbij duidelijk wordt vermeld dat partners ook van harte welkom zijn, vraag ik me echt af: ben ik de enige single hier in Nederland?!

Eigenlijk maakt het niet uit wat ik over mezelf schrijf. Wat ik schrijf, qua emoties, gedachtes en gevoelens is toch niet uniek. Iedereen maakt angst mee, verdriet, boosheid en frustratie. Dus waarom zou ik me verschuilen achter een gemaakt masker?

Als je een leven leidt zonder uitdagingen, obstakels, problemen en dilemma's val je langzaamaan in een levende slaap. Wat ben ik blij dat ik zo nu en dan rotmomenten of -dagen heb. Want zonder dalen kun je geen pieken ervaren.

Zoveel mensen, zoveel meningen over ware liefde. Gisteren las ik uit het boek Alles heeft een reden van Mira Kirshenbaum. Wat zij schrijft over èchte liefde, daar kan ik me wel in vinden.

Hoe meer je krampachtig aan iets vasthoudt, hoe meer het door je vingers glipt. Vasthouden aan iets of iemand staat garant voor pijn.

Het verleden is niet meer. De toekomst moet nog komen. Er is alleen het nu. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Weten en daadwerkelijk voelen, dat is een wereld van verschil.

Als mijn partner terugkomt dan is alles weer goed. Als ik die droombaan krijg dan ben ik zielsgelukkig. Als mijn kind/ partner/ moeder/ vader/ vriend(in) zich op een andere manier gaat gedragen dan keert de rust terug in huis. De als... dan... overtuigingen zijn aantrekkelijk, maar zorgen alleen maar voor leed.

Deze opmerking kreeg ik laatst te horen en zorgde voor een interessant gesprek. Want, hoe zinvol is coaching eigenlijk?

Al eerder vertelde ik dat liefdesverdriet een van de meest pijnlijke dingen is die er is. Of je nou diegene bent die de relatie verbreekt of diegene bent die achterblijft, er is verdriet. Daarnaast is er vaak sprake van frustratie, wanhoop en machteloosheid. Bij de achterblijvende partij kan ook woede ontstaan.

Gisteren sprak ik na mijn les een deelnemer die sinds een paar maanden groot fan is van Bodypump. Hoe bijzonder is dat, denk je nu wellicht. Op zich niet. Maar wat als ik zeg dat deze deelnemer de respectabele leeftijd heeft van 65 jaar en altijd een afkeer heeft gehad van sportscholen?