Een weg naar meer geluk is zelfacceptatie. Voor veel mensen is dat lastig. Juist wanneer het gaat om acceptatie van negatieve eigenschappen.
'En hoeveel uur per week werk je dan?', vroeg ik nieuwsgierig aan mijn boekhouder. "Gemiddeld 50 uur denk ik', antwoordde hij. 'En vind je dat niet veel?', zei ik voorzichtig. 'Nee hoor. Dat ben ik gewend. Dat doe ik al jaren.'
'Betekent dit dat jij je altijd lekker voelt? En dat jij nergens meer tegenaan loopt?', zo vroeg een dame met wie ik sprak over mijn Mental Fitness 4U training. 'Nee natuurlijk niet', antwoordde ik. 'Dat zou niet realistisch zijn.'
Ik hou niet van het woordje moeten, maar dit keer doe ik het toch. Iedereen zou aan de yoga moeten! Niet alleen is yoga goed voor het lichaam, juist voor je geest doet yoga wonderen. En denk je nu: dat geitenwollensokkerige is niks voor mij? Gooi dan deze overtuiging overboord, want er zijn net zoveel yogavormen als dat er smaken chips zijn.
Hoe serieuzer je bent, hoe serieuzer het leven wordt. Soms is dat handig en praktisch. Bijvoorbeeld als je doelen wilt bereiken. Ben je echter elke minuut van de dag bloedserieus over alles en iedereen, dan kan het leven een last op je schouders worden.
Iedereen kent ze wel. Van die dagen die je het liefste wilt overslaan. Misschien voel je het al bij het wakker worden. Een knagend gevoel dat je smeekt om verder te slapen. Een gevoel dat je niet wilt opstaan. Dat de hele wereld het even zonder jou moet doen. Geen gezeur. Geen stress. Geen deadlines. Geen verplichtingen. En zeker geen mensen om je heen die allerlei dingen van je verwachten.
Daar stond ze dan. Een oudere meid met felrode lippenstift, een permanentje en een bulderende lach. Wat moest ik van deze dame denken... Zou zij mijn manager zijn, vroeg ik me ruim twintig jaar terug af toen ik naast haar werd gezet achter de lopende band in een inpakbedrijf.
De maand december betekent voor veel mensen stress. Niet alleen vanwege de donkere dagen en het sombere weer, maar misschien juist vanwege de feestdagen. Je moet verplicht cadeautjes kopen (gezellig uren in de rij staan), de perfecte gastvrouw zijn (want stel je voor dat mensen je eten niet lekker vinden), alle feestjes aflopen (anders ben je saai) en gezellig zijn met je (schoon)familie (want zo hoort het).
Door een langdurige lekkage van mijn douche moesten er een hoop rottende balken onder mijn huis vervangen worden. Dus had ik de afgelopen anderhalve week een bouwvakker in huis. In eerste instantie niet zo fijn. Plotseling moet je je huis delen met een onbekende, je huis wordt een enorme puinhoop en daar bovenop word je ook nog eens op kosten gejaagd.
Misschien heb je een leuke studie of baan. Diverse hobby's. Een partner, hond en/of kat. Familieleden die van je houden. Vrienden met wie je dingen kunt ondernemen en op wie je kunt rekenen. Een leuk huis. Een gezond en mooi lijf. Voldoende geld. Kortom: je hebt geen enkele reden om te klagen. Je situatie is perfect. Maar waarom voel je je dan niet gelukkig?
Verlangen naar iets of iemand kan ontzettend pijn doen. Op alle mogelijke manieren probeer je die ander ervan te overtuigen dat jij de ware bent. Vaak gebeurt dat onbewust. Alle manipulatietechnieken worden uit de kast getrokken. Je laat jezelf van je beste kant zien. Je maakt jezelf vooral wijs dat het geen trucs zijn. Maar als je terugkijkt, met een minder roze bril, dan zie je vaak dat de realiteit een stuk objectiever en harder is.
Twintig koppies kijken me vragend aan. 'Jullie mogen naar huis. Nee, dat is echt geen grap. Jullie blijven zo mooi zitten, maar er komt nu echt niks meer.' 'Joh, gooi er gewoon nog een masterclass achteraan', werd er nog lachend geroepen. Ongelooflijk. Wat een leergierigheid van de twintig Bodybalance- instructeurs in opleiding. Ik dacht dat ze gesloopt waren na twee dagen de opleiding te hebben gevolgd. Niet dus. Of waren ze gewoon zo moe dat ze geen puf meer hadden om op te staan?
De ware liefde. Of, jouw grote liefde. Is dat er een? Zijn dat er meerdere? Kun je dat überhaupt weten? Of 'voelen'?
Zaterdagmiddag 15.25 uur. Ijsberend en diep in- en uitademend sta ik achter het podium. Het vooruitzicht: Bodybalance 52. Mijn allereerste workshop-presentatie als nationaal trainer met een paar honderd instructeurs voor m'n neus. In gedachten heb ik zin om te gillen. Om keihard weg te rennen. Allerlei doemscenario's spoken door m'n hoofd. Wat als ik begin te stotteren? Een black-out krijg? Praat met een trillende stem? En wat als mensen de workshop niet interessant vinden? Ja, wat dan?
Donderdagavond. Kijkende op mijn blog wordt het hoog tijd om wat te plaatsen. De onderwerpen vechten om mijn aandacht. Meningen, oordelen, gedrag, dilemma's, conflicten, beslissingen, werk. Wat heb ik een hoop gedaan deze week! Interviews gehouden, teksten herschreven, lessen gegeven, m'n training van zondag voorbereiden. De druk in mijn agenda sijpelt door in m'n hoofd. Toch houd ik me goed staande. Sterker nog, ik vind dat ik naar omstandigheden vrij relaxt ben.
Wat een heerlijke ochtend! Ik heb genoten en energie gekregen om de rest van de dag heerlijk verder te brainstormen en te werken. Op verzoek van enkele deelnemers plaats ik het gedicht waarmee ik vandaag bijeenkomst 3 afsloot online.