'Ik hoor al jaren hetzelfde van mensen om me heen. Dat ze het druk hebben en dat ze moe zijn. Ik snap niet waarom ze er niks aan doen.' Vanochtend na de yogales bij Achmea Oss sprak ik met enkele dames over van alles en nog wat. Daar rolde ook deze interessante vraag uit. Want inderdaad. Waarom doen mensen niks als ze signalen van hun lijf krijgen dat er iets aan de hand is?

'Je bent moe hè?', vraagt m'n vriendin terwijl ze haar tas inpakt, klaar om weg te gaan. 'Nee, hoor', zeg ik enigszins verrast. 'Valt mee. Maaruh, ga je naar huis?' Vriendin: 'Ja, ik dacht je bent moe, dus is het misschien beter dat ik ga?' Ik: 'O, dat zou ik jammer vinden. Ik vind het wel gezellig!'

"Ik hoor vaak dat ik rustig overkom. Maar ondertussen is het enorm druk in mijn hoofd. Soms word ik gek van mijn eigen gedachten." Zo geeft een cliënt eerlijk toe. Ik kom ze vaker tegen in mijn dagelijkse werk. Mensen die voor de buitenwereld heel rustig overkomen, maar ondertussen chaos voelen in hun hoofd.

Een week en 2 dagen later. Het lijkt weken terug dat ik in het ziekenhuis belandde omdat mijn heup uit de kom lag. Wat een helse pijn had ik. Die pijn kan ik me nu nauwelijks meer herinneren. De rust is teruggekeerd.

Er zijn mensen die me krankzinnig vinden. Wie sluit zich in godsnaam 30 dagen vrijwillig op ergens in India? En houdt zich dag en nacht bezig met yoga? Ik geef het toe. Ergens is het misschien wel gestoord. Masochistisch zelfs. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Week 2 dag 2. De dagen flitsen voorbij. Ik heb geen enkel benul welke dag het is of welke datum. Bijzonder om te merken hoe snel een mens zich aanpast aan nieuwe omstandigheden en nieuwe rituelen.

Niet piepen. Dit is leuk. Yeah right. Ik ben doodmoe, mijn lijf voelt stram en het is stikheet. Shit. Waar ben ik aan begonnen? Dag 1 van de Yoga Teacher Training is nauwelijks begonnen of mijn geest is nu al aan het protesteren.

Wat ben ik toch een dankbaar mens. Ik heb de vrijheid en middelen om een maand naar India te gaan voor een yoga-opleiding. Al zou ik in India zijn geboren, dan zou ik die kans misschien nooit hebben gehad. Sterker nog, dan was ik wellicht niet eens geboren omdat de echo liet zien dat ik een meisje ben.

Nog twee weken en dan is het zover: India. Niet voor een vakantie, maar voor een intensieve Yoga Teacher Training. Als iemand mij vijf jaar terug zou vertellen dat ik op een dag naar een ashram zou vertrekken, dan zou ik diegene voor gek verklaren.

De afgelopen weken had ik een missie. Een missie om op werkgebied te onthaasten zodat ik kon bijtanken. Het is gelukt. Ik voel me energieker, vrolijker en lekkerder in mijn vel.

"Hoe gaat het met je?" "Goed, alleen erg druk." Niemand kijkt op bij het horen van dit antwoord. Druk is de norm van deze maatschappij. Hoe drukker hoe beter. Druk met opdrachten, druk met werk, druk met je gezin of druk met je sociale leven. Agenda's zijn tot op de minuut volgepland. Maar hoe zinvol is het om continu zo druk te zijn?

Ik hou niet van het woordje moeten, maar dit keer doe ik het toch. Iedereen zou aan de yoga moeten! Niet alleen is yoga goed voor het lichaam, juist voor je geest doet yoga wonderen. En denk je nu: dat geitenwollensokkerige is niks voor mij? Gooi dan deze overtuiging overboord, want er zijn net zoveel yogavormen als dat er smaken chips zijn.

'Weet je dan wat je passie is?' Deze vraag kreeg ik gisteren via Twitter. Goede vraag. Ik kan veel, doe veel en vind veel dingen leuk. Ik hobbel graag van de ene afspraak naar de andere en ben erg blij met de activiteiten die ik doe. Toch knaagde er de afgelopen maanden iets bij me. Een gevoel dat me vertelde dat het tijd wordt voor duidelijkheid. Een heldere focus op datgene wat ik ècht wil.